هەمە زمان کارە؛ هۆنراوە بە سێ زمان کوردی فارسی عەرەبی
آمد صبا در صبحدم، شەق شەق دەریدە کەرد غەم
آورد بویِ آن صنم، بُشری لکم يا ذوالقلم
ئەڕای چە لەیلی خوەی نەبوو؟ بەرشی جەتەن ئەروام بەزوو
چەبکەم؟ ئەیژم هەی باوکەڕوو، زِ داغِ آن نازک‌قدم
گێل گێل بنم چوخ تاسەمە، بە خوڵای چ کارم ڕاسەمە
گاڵە بەغەل گیچ کاسەمە، فریاد زان ماهی حرم
چەپەڵ کە لەورە دەرپەڕی، یاوا بنوو دەرەومەڕی
چون خەر بە وێنجەی تەڕ زەڕی، فیشاندوودەم کردەی عەلەم
بزێرزۆ، بزڕزوێن، بزۆ مزاڵی کاکە شێخ
واتم پەنەت، گێرە چەنەم، فبعت روحی بالکرم
بۆ خەت پەری داڵکت قەمەر، گۆلگوونە ڕەنگ ئاهوو سیەر
سميت قلبک حجر، گۆناتە ساوی گوڵ بە دەم
کەنی وە قورحانی مەلا، کەفتم لە داخت لاوەلا
گیرۆم بەرەو شای کەربەلا، تا می براندت در عدم
بووشە وە یار نازەنین، ئەڕای چە ناکەتا گرین
ئەز ڤیل و چاڤم پڕ گرین، کر توپە باری بو درەم
دەوار سەوارێکی مەزن، وەک قانعی دڵ پڕ لە گەزن
کناچە و باخی وەرخەزن، ڕمای ڕمۆ ئەز داغ و هەم
هۆزانەوان: #قانع#
دیوان: #باخچەی کوردستان#
[1]