ئەگەر شەو بێتە سەر جێگەم کەوا تاقەی کراس غارا
به خال هندویش بخشم سمرقند و بخارا را
وتم پێی کوێ بەدڵ تۆیە؟ بە عیشوە پێکەنی فەرمووی:
کنار آب رکناباد و گل گشت مصلی را
سەر و زولف و برۆ و چاو و خەت و خاڵ و لەبی لەعلت
چنان بردند صبر از دل که ترکان خوان یغما را
نەتەنها من لە ڕەمزی تاقی مێحرابی بڕۆت ناگەم
که کس نگشود و نگشاید به حکمت این معما را
سەلامم کرد لە یاری خۆم وتی: هەی «ناعلیک» ئەبلە
جواب تلخ می زیبد لب لعل شکر خارا
کە حوسنی یۆسفم بینی سەعاتەن بۆم موحەققەق بوو
که عشق از پرده عصمت بیرون ارد زلیخا را
بە میسلی شەکر و چایی یەک سەفایان لێ نەبینراوە
جوانان سعادتمند پند پیر دانا را
ڕەواجی دەفتەرت قانع ئەبێ مونکر چلۆن بیبا
که بر نظم تو افشاند فلک عقد ثریا را

پەرتووک: #گوڵاڵەی مەریوان#
هۆزانەوان: #قانع# [1]