چنان ببریدی آخر ڕشته های آشنایی ڕا
که نتوان داد داد شکوه ڕوز جدایی ڕا
پس از هم خانگی چندان بیابان در میان آمد
کبوتر بر نتابد خط شرح بینوایی ڕا
کسی کاو باشد از اهل سعادت چون ڕوا دارد
به حرف دشمن دین ترک احباب خدایی ڕا
چنان دانم که ناگه دامن از وصلت بر افشانم
که تا بینی جزای این همه بی اعتنایی ڕا
بسی گفتم مشو زنهار مغرور تلفطها
که لطف و قهر یکسان است ڕند لاابالی ڕا
بود بس ناروا در ناز و نعمت ناسپاسی ها
چسان هرگز ڕوا دارد خدا این ناروائی ڕا
#مەولانا خالیدی نەقشبەندی# [1]