عنوان: شهرت فرش کوردی در کتاب تاریخی (کنت کوستیکیان)
از قدیم الایام، کوردها به صنایع دستی خود معروف بوده اند که یکی از آنها ساخت فرش کوردی است. پس از گذشت چند دهه، اکنون آنها در رویدادها و جشنواره ها اجرا می شوند تا تماشاگران را به وجد بیاورند.
در سال 1920، بیش از یک قرن پیش، کتابی با عنوان فرش: فهرستی کامل با تصاویر برای خریداران بزرگسال توسط شرکت بازرگانی کیت کاستیک منتشر شد، کتاب حاوی توضیحاتی درباره شهرت بین المللی فرش کوردی در شهرهای کوردستان است.
فرش کوردی پیشینه ای کهن دارد و همچنان مورد تقاضای شهروندان است، اما تفاوت این است که امروزه تجهیزات و لوازم پیشرفته تری نسبت به گذشته وجود دارد، قبلا این کار فقط در منازل انجام می شد، اما اکنون در چند شهر کوردستانی کارخانه ایجاد شده است.
در مورد قدمت و چگونگی این پیشە، مریم عمر، یک زن مسن در #سوران#، میگوید: زنان کورد از قدیم الایام هنر خود را با ساختن قالی، قالیچه و سایر وسایل خانه نشان داده اند، زیرا دنیا به اندازه امروز پیشرفته نبوده است، که چنین مواردی را می توان از طریق تجهیزات پیشرفته ساخت،در عوض در قدیم کوردها مانند سایر کشورها به صنایع دستی خود متکی بودند و حتی این مواد مانند فرش، گلیم و سایر صنایع دستی مورد استفاده جامعه به سختی به دست می آمد.
او گفت: «آنچه بیشتر به یاد دارم این است که در اواخر دهه 1970 و اوایل دهه 1980 ما قالی می‌بافیم و می‌ساختیم، حتی با پارچه های قدیمی استفاده شده لاک، مافور و فرش می ساختیم، مخصوصاً در روستاها توسط زنان صنعتگر، در خانه‌های خود قاب‌هایی با اجزای معمولی به نام (تن) می‌ساختند، سپس تکه های پنبه و پشم و چیزهای دیگر می آوردیم و شروع به بافتن و ریسندگی می کردیم، حتی با پنبه و پشم رنگی، گوسفندان گلدار و فرش درست می کردیم.
«در آن زمان بیشتر زنان کورد بی سواد بودند، اما مانع از انجام کارمان نشد و ساخت هر مافور حدود یک ماه طول کشید، از آنجایی که خانم ها مجبور بودند کارهای خانه را انجام دهند، فقط چند ساعت در روز برای دوخت و بافت فرش فرصت داشتیم، شبها فقط لامپ و فانوس و از این قبیل چراغ ها بود و ما نمی توانستیم در آن تاریکی فرش ببافیم، با این حال، در آن روزها کمک های متقابل وجود داشت. اگر کسی مافور داشت، دیگر دختران و زنان همسایه به کمک او می‌رفتند.
او گفت: «در گذشته فرش ها برای فروش نبود، بلکه برای نیازهای خانگی بود، زیرا کوردها همیشه به درآمد داخلی متکی بوده اند، یعنی از غذا گرفته تا فرش، قالیچه، گوسفند، مبلمان و سایر وسایل منزلرا خودشان تهیە میکردند، چیزی که من را خوشحال می کند این است که پس از دهه ها، برخی از این فرش ها و لوازم فرهنگی و دستی کوردی حفظ شده و در جشنواره ها و رویدادها به نمایش گذاشته می شود.[1] [2]