Beşa Sêyem: Dorpêçkirin û Şewat - Destpêka Êrîşê û Bersivên Niştecihan
Di nîvê Îlona 2014an de, #DAIŞ# ê êrîşa xwe ya mezin li ser Kobaniyê dest pê kir. Bi hezaran şervanên wê, bi piştgiriya çekên giran ên ku ji artêşên Sûriye û Iraqê hatibûn desteserkirin, ji sê aliyan ve ber bi bajêr ve çûn. Plan eşkere bû: di nav çend rojan de Kobaniyê dagir bikin, wekî ku wan li deverên din kiribû. Lê Kobanî ne bajarekî mîna yên din bû, û xelkê wê ne mîna gelên din bûn ku neçar bûn teslîm bibin.
Bi destpêkirina êrîşê re, gundên rojhilat û başûrê Kobaniyê rastî rêze êrîşên hovane hatin. DAIŞê bi lez pêş ket, bi karanîna tank û topan, bi hezaran kes neçar kir ku ber bi navenda bajêr birevin. Di nav çend rojan de, Kobanî bi mirovên koçber ên ji gundên xwe tijî bû, ew veguherand giravek dorpêçkirî, ku ji her alî ve bi agir dorpêçkirî bû. Li bakur sînorê girtî yê Tirkiyeyê hebû, ku li wir xalên kontrolê hatibûn danîn û alîkarî û derbasbûn hatibû astengkirin, gavek ku gelek hêrs û xemgînî derxist holê.
Tevî vê yekê, niştecihan dev jê bernedan. Berevajî vê, bajêr şahidiya şiyarbûnek bêhempa kir. Her kes beşdarî kelehên xurtkirinê bû: xort, jin û kal û pîr. Xendek hatin kolandin, asteng hatin danîn, û erk di navbera şer û piştgiriya lojîstîkî de hatin dabeşkirin. Dibistan hatin veguheztin depo û stargehan, û mal jî bûn xalên alîkariya yekem. Di nav vê wêraniyê de, rûyên ku berê li qadên şer nehatibûn dîtin derketin holê: jin li kêleka mêran çekan hildigirtin, dirûşmeyên azadî û berxwedanê diqîriyan.
Yekîneyên Parastina Gel (YPG) û Yekîneyên Parastina Jinan (YPJ) di dilê berxwedanê de bûn, lê piştgiriya gel a ku wan ji nifûsê wergirtibû şer gengaz kir. Gelek kesên ku berê qet çek negirtibûn, tercîh kirin ku bimînin, red kirin ku ji bajêr derkevin, mirina li ser axa xwe ji koçberiya ber bi nenasê ve tercîh kirin. Ev biryar ne hêsan bû, nemaze di ronahiya bombebaran û komkujiyên rojane de ku li her malê deng vedidan.
Cîhan temaşe dikir. Lê di destpêkê de, bêdeng bû. Kobanî dihat bombebaran kirin, û Tirkiyeyê ji pişt dîwar temaşe dikir, alîkariyê asteng dikir û sînor digirt. Wusa dixuya ku bajar ji çarenûsa xwe re dihat hiştin, lê berevajî tiştê ku dijminên wê dixwestin, ew nehat şikandin. Berxwedan ji kolanan ber bi banên xanîyan, ji malan ber bi kolanan ve çû. Her santîmetreyek ji bajêr bû cepheyek, û her dil jî wek çek.
Her ku roj derbas dibûn, Kobanî bû xwelîyek dûmankirî, lê neket. Her ku hêzên DAIŞê nêzîkî dilê bajêr dibûn, berxwedan ewqas dijwartir dibû û asta qurbanîdanê jî berfirehtir dibû. Ev ne tenê şerekî li ser erdê bû, lê têkoşînek ji bo rûmet û hebûnê bû. Bi her şehîdekî re, ruhê Kobanî dijwartir dibû, xwe dispêre hêviyê û bawer dike ku têkçûn ne çarenûsa kesên ku baweriya xwe bi mafê jiyanê tînin e.
=KTML_Bold=Çavkanî:=KTML_End=
1. Navenda Omran bo Lêkolînên Stratejîk. Kobanî: Ji Berxwedanê heta Ji Nû Ve Avakirinê.
2. Dîrok û Pêşveçûna Bajarê Kobanî.
[1]