Ο Νιζαμί (Νιζάμ-Ουντίν Αμπού Μωχάμετ Ιλυάς μπεν Γιουσούφ, 1141-1209) ήταν Πέρσης ποιητής, ο σημαντικότερος από τους επικούς ποιητές της εποχής του.
Πρώτο του έργο ήταν το Μαχζανούλ Αζράρ (Αποθήκη Μυστηρίων), όπου επενδύει φιλοσοφικές σκέψεις με ποιητική φόρμα. Ακολούθησε το ερωτικό έπος Χοσρόης και Σιρίν, μία ποιητική συλλογή (Ντιβάν) και το επίσης ερωτικό έπος Λεϊλά και Μετζνούν, η δημοφιλέστερη ερωτική ιστορία της περσικής ποίησης. Τελευταία του έργα ήταν το Χαφτ Παϋκάρ (Οι Επτά Καλλονές) και το Ισκεντερνάμε (Το Βιβλίο του Μεγάλου Αλεξάνδρου), που αναφέρεται στους μύθους για τον Αλέξανδρο, βασισμένο κυρίως στον Ψευδο-Καλλισθένη.
Τεράστια ήταν η απήχηση και επίδραση του Νιζαμί στην Περσική και στις άλλες ισλαμικές φιλολογίες. [1]