Abelardus, Patrus, di nava salên 1079-1142an de bijî. Wê weke filosof, mantiqzan, teolog wê were zanîn. Wê di berhemên xwe yên weke Sic et non, De unitateet tinitate û diologus inter philosophum; judaeum et christianum” wê, hizrên xwe wê bênê ser ziman. Bi awayekê weke ji mormalismê dur disekinê û wê li ser realisma gotinê wê bisekinê. Li gorî wî aqil li pêşya fahmkirina bawweriyê weke destpêkê ya û xwe nasipêrê zorê. Wê aqil weke çalakiyek xwûdê ku wê bi armanca bijartina ya herî baş wê, pênasebikê û wê bênê ser ziman. Wê giringiyê bide fahmkirina felsefeyê dema kevnera ku ew bi wê temenê xiristiyaniyetê fahmbikê û têkiliya wan bi hevdû re dênê. [1]