=KTML_Bold=PARK / ŞERÎF KÎNO=KTML_End=
=KTML_Underline=Șeyhmus Özzengin=KTML_End=
Hunermend Şerif Kîno
Huner, bi qasî dîroka mirovatîyê kevnar e.
Mirovan, di dîrokê de, li sertaht, kevir, Li ser dîwarên şikevtan, li ser bircên avahîya bi fîgurên xwe re dest bi huner kirine. Fîgurekî piçûk, bi çend xetan û bi pêkerekî kevir, ji herîyê xwe îfade kirine. Bi rêka hunerê xwe, xwe û jîyana xwe gîhandine jîyana şareza.
Li ser vê dîrokê huner geşbûye: Pêkersazî, wênekarî, roman, helbest, avazek hatîye ber destê hunerkaran û tîp derxistine ber me. Bûne tîpên qencî û xerabîyê. Carnan bûye „ezîzek“ û sînga xwe daye bayê, carnan bûye „Kawayê hesinkar“ û li henber zilma „Dehaq“ serî hildaye. Carnan jî bûye „Don Kîşot“ û bi aşê bayê re şer kirine.
Kaynak: Qoser û Don Kîşotekî Modern – Şeyhmus Ozzengîn
Hunermend Şerîf Kîno, di navbera 31 Gulan – 5 Hezîranê de li Mêrdînê bi pêşangeha Parkê derket ber hezkirîyên xwe.
Şerif Kîno, wêneyên dramatîk ên biçûkbûna qadên jiyanê yên hemû zindiyan bi awirek naîf radixist ser dikê. Di bin navê parastinê de kodkirin û tûrîstîzekirina çend qadên xwezayî yên li cîhanê wek “park”; hunermend balê kişand ser îroniya ku dixwaze qadên hêşîn ên ku li qadên bajaran weke park hatine çêkirin, bike qadên kirê û her du nêzîkatiyan jî weke dirêjkirina heman mantiqê îstîsmarê dinirxîne.
Rewşa kaotîk a ku tê de hemû xizanî û bêparbûna îmkanên jiyanî yên ku ji bo hemû zindiyan kêm dibin û tine dibin, di sûretên wan de derdikeve holê, li qada ku reng ronî û zindîbûna xwe winda dikin vedibe. Kino bi hemû tazîbûna xwe mezinahiya metirsiya nelirêtiyê ya ku jiyana di nav qatên biyosferê de belavbûyî radixist ber çavan.
Hunermend rûberê xêzikê wek şopên diyar ên bêbersiviyeke bêveger dîzayn kirîye, bi lez û bez, di nav bêçaretî û felaketê de li rûyê dinyayê nerîye. Ewrên tozê cîhê dadigirin, newal kesk an jî şîn ê kerî ezman dipêçin; ew vediguhere atmosferek gewr, wek çol, cudahiyên di awaz û kûrahiya di navbera form û fîguran de nayê dîtin. Hunermend di berhemên xwe de, ku dişibin leza tabloyên zarokan ên nefsbiçûk ên ku perspektîf li derve tê hiştin, bi zanebûn ji îmaja cîhanek îdylîk ku fîgurên wê gav bi gav kêm dibin, dûr disekine. Rainbowsên ku di hewayê de têne sekinandin dibin hebûnên çêkirî yên ku bi zorê têne serweriya yek rengî.
Di dîtina dinyayeke ku tu cih û warên xwe lê ne maye ku biçin û birevin, hewa, av, ax, nebat, ajal û mirov li ser zemîna çarenûseke hevpar digihêjin hev. Digel ku wêne dikarin wekî tomarek rastiyên ekolojîk ên konkret werin xwendin, ew berfirehiyek ku bi mecazî digihîje mijarên civakî distînin.
Hunermend Şerîf kîno, bi van taybetîyên xwe yên hunerî derbet ber hezkirîyên xwe..
[1]