Rojek ji rojên zivistanê Fatê û sê zarokên xwe di hundur de bê ardû û bê nan û xwarin dimînin.
Zarok digirîn dibêjin yadê me sar e, em birçîn e.
Fatê dirêj dirêj difikire lê çareyekê nabîne.
Zarokek xwe li pişta xwe dişidîne û bi destê her du yên dî digire û bi şimika naylon û bê gore berê xwe dide mala bavê xwe.
De em biçin dema ku xwarin danîn, ez ê bêjim zarokno ma hûn birçî ne?
Hûn ê bêjin na.
Ez ê bêjim de werin bixwin û em ê zikê xwe têr bikin û xwe germ bikin û piştre werin malê.
Dema ku Fatê digihê serê kolanê bala xwe didê ku li serê kolanê dawetek heye.
Û hevserê wê Silo di serê govendê de xwe hiltîne û li erdê dide.
Fatê bi matmayî lê dinêre lê ew qet bala xwe nade Fatê û reqsa xwe didomîne.
Fatê li mala bavê xwe zikê zarokên xwe têr dike û êvarê berê xwe dide malê.
Silo êvarê dema ku tê malê şîvê naxwaze.
Fatê jê dipirse: Ew çi govenda te bû Silo?
Silo bersivê didê: Keçê min pir sar bû û ez birçî bûm. Min xwe kil dikir ji bo ku ez germ bibim û min bi nanê dawetê jî zikê xwe dagirt, de hê tu çi ji min dixwazî.
Xwebûn/ Fatma Taşlî.[1]