Bakûrê Welat û Hin Raman
Abdullah Pashew
#07-05-2023#
Mixabin ne tenê xan, sultan, û şahên Tirkan lê piraniya xelkê tirk ên asayî jî nikarin Kurdan ji xwe re hemta bibînin û zimanê wanjî di asta zimanê xwe de bibînin.
Ew kurdan wek eşîrên çiyayî dibînin û bawer dikin ku Xwedê ew tenê ji bo xizmetkarîya wan afirandine, mêrxasîya kurdanjî tenê ji bo frehkirina axa tirkane.
Ev îmaja Kurdan, ku xizmetkar in, di dema dagîrkerî, talan û xwînrêjî nêzîkî hezar salan de bûye beşek ji çanda cîranên me yên tirk.
Şerê dewleta tirk, ne bi vê partiyê û bi wê partiyê re ye, şerê wî ne li dijî idolojiyekê bi xwe ye, lê ew li dijî ax, gel, şaristanî, çand û xwezaya Kurdistanê ye. Li dijî şûnwarên (Bermahiyên) Hesenkêv û zeytûnên Efrînê û rezên Badînan e.
Êdî kurdofobî bûye idolojiya yê dewleta tirk.
Zimanê kurdî, ku ew jî gencîneyek bênimûne ya mirovayetîyê ye û ayetek Xwedê ye, li dibistan, dezge û perlemana welatê Erdogan qedexe ye. Bi milyonan zarokên kurd newêrin li dibistananan bi zimanê dayikê biaxivin.
Eger zimanê kurdî di makezagonê de û bi awayekî fermî nebe zimanê teknolojiyê, perwerdeyê, fermangeh û zanistê ew azad nabe.
Zimanekî ku tenê di metbex, hemam û çayxaneyan de bi şermokî bê axaftin, nikare li hemberî pêlên globalbûnê û siyaseta jihevketinê li ber xwe bide.
Heger zimanê kurdî di zûtirîn demê de eynî weke statuya zimanê tirkî wernegire, îro an sibe dê ji holê rabe û encama zimanê kurdî wê ji serencama zimanên Qiptî yên Misir û Hindî yên Amerîkayê ne çêtir be.
Kurd bi zimanê xwe ji yên ne Kurd tên cudakirin û naskirin, sînorên welatê wan jî bi zimanê kurdî diyar dibin. Meseleya ziman û girîngiya wî ne tenê bi dagirkeran ve girêdayî ye, di heman demê de bi kesayetiya xwediyê ziman ve girêdayî ye, di nav de partiyên kurd û nîv-kurd yên ku bi qasî serê pîvazekê qîmet nadin zimanê kurdî.
Piştî Şerê Kendavê Kurd bûne rojeva medyayê. Êdî bi jimarek mezin dihatin ber ҫavan û kesî nema dikaribû ҫavê xwe jê bigire.Turgut Ozal yekem hukumdarê tirk bû ku ev hejmar mezin dît. Piştî Ozal, Erdoganê, ku xwediyê mîrateyeke dewlemend a desthilatdariyê bû, ji wan kesan zîrektir bû ku herêmek a federal nebîne, ku bi piştgiriya rojavayî di bin poza wî de hatibû avakirin.
Ez bawer nakim ku tu serdest, di nav dost û dijminan de wek Erdogan kurdan û zihniyeta eşîrî ya kurdan nas bike. Heger Erdogan hinek nermî nîşan dabe jî, ew ji bo hin bêaqilan bû ku jê re li ҫepikan bidin, heta wan ji per û baskan bike. Û hêdî hêdî bi pisporî aboriya başûr bi dest bixe û wan destkeftan ji destê başûriyan derîne serokên wan ji desthilatdarên defaktoyê Kurdistanê û Iraqê bike parsekên her derî.
Kî bikeve şûna Erdogan, nikare bi qasî wî rûqewîn be: Li ser kursiya NATO rûne û di heman demê de di hemêza Pûtîn û melayên Îranê de be wek sê qûnên di derpiyekî de. Kesek wek Erdogan nikare petrol û gazê bifiroşe Rûsyayê û dronên Beyreqdar jî pêşkêşî Ukraynayê bike!
Tirkiyeya Erdogan xwediyê du çekên bi bandor e: Pan-Îslamîzm û panturkîzm. Ya yekem, çeka olê, sextekar, lê bi hostatî li dijî kurdan û dijberên xwe yên din tê bikaranîn, ya duyem jî panturkîzme ku ew jî çeka hevpar a hemû desthilatdarên tirk e û cewhera systema dewletê ye. .
Di vê rewşa li bakur de ya herî girîng ji bo min ew e ku partiyên kurdî û nîv-kurdî beriya her tiştî di fermîbûna zimanê kurdî de israr bikin û rê li ber siyaseta tunekirina zimanê kurdî bigirin. Tunekirina zimanê kurdî ku sed sal in li ser tê xebitandin, tê wateya jiholêrakirina kurdan û tunekirina welatê wan.
[1]