Sehkirina Bahozê - NAGÎHAN AKARSEL
Bi minasebeta salvegera yekemîn a şehadeta rojnamevan û akademîsyen Nagîhan Akarsel ku 4’ê Cotmeha 2022’yan li Silêmaniyê di êrîşek nemerdane de şehîd bibû, em nivîsa wê ya 27-04-2021’an di rojnameya Yeni Ozgur Polîtîka de hatibû weşandin, careke din diweşînin.
Nîjadkujî binpêkirinek demê ye… Binpêkirina dil, xak û jiyanê ye…Belê binpêkirina dil e. Ji ber ku, “Dil, nîşana cewherê ye. Gulçiçek mirovan jê bigirin, ew mirov wê bijî. Di ser wê re herdu lingên wan, ziravê wan, kezebek (mêlak) wan, milekî wan û pişika wan bigirin; mirov dîsa wê bijî. Belkî ji viya nikarin bêjin jiyan lê dîsa jî dikare jiyana xwe bidomîne. Hinek erkên mejiyê wan tune bikin jî mirov dîsa wê bijî. Lê dilê wan derxînin dê ew mirov di wê kêliyê de jiyana xwe ji dest bide”… Ji ber ku dil ax e, jiyan e… Dil li Kurdistanê gerîla ye.
Nîjadkujî biryarek mişextê (surgun)… Biryara mişext, komkujî û mirinê…Mişext henînivîsa (qeder) mayîna li ber qeraxê…. Mayîna li qeraxa êşê, bêrîkirinê, heskirinê… Fermana destpêka komkujiyê, biryara mirina di dema ku jiyan dike de… Ji bo hestên ku di ser dil re avêtine peydakirina benderekê… Û biryara ku tu caran nekariye bicîh bibe… Bi awayekî hêsan hiştina li ber deriyê derve yê qesra kesên bêrîkirina wan a welat heye… Biryara ku rondikên bi mijulankên şikestî ve hilawistî (daliqandî) mane heta dawiya temenê xwe bi rijîne… Biryara xemgîn û şermokhiştinê…
Nîjadkujî rêbaza yekemîn û bingehîn a tifaqa zilamên xiyanet li jinê kiriye. Hun dizanin ew rêbaza Marduk ku dema xiyaneta dijî Tîamat plan dikir ev şert derxistibû pêş; “Pêwîst e di ser gotina min re gotinek neyê gotin, pêwîst e navên xweda û xwedawendan li min bên kirin”… Yekemîn çîroka nîjadkujiya ku dema şikestina yekemîn a di navbera jin û zilam de bi awayekî mîtolojîk tê vegotin de derdikeve pêşiya me… Çîrokek ku bi sitemkarina jin û xwezayê dest pê dike, bi bêçaretiya zilamê li derveyî zilamtiyê maye kûr dibe û îfadeya zîhniyetek ku gav bi gav tevahiya civakê heta tevhiya malikên wê (hucre) dîl digire…
Û ev çîrok ji Sumer, Babil, Akad û Asûran dest pê kir, heta roja me ya îro hat. Dil hatin binpêkirin. Mişextî qet xilas nebûn… Zîhniyeta xwe bi dewleta netewe re veguherî sazîbûnê. Bi afirandina yên din re hebûna xwe domand. Di serdema fezayê de jî be, dest ji zîhniyeta tunekirinê û stratejiya stemkariyê ku hinceta hebûna wê ye berneda. Tunekirina tevahiya alternatîfên felsefî, siyasî û çandî yên baweriya xwe bi wateya gerdûnê tînin û ji vê wateyê azadiyê di dawerînin, wekî hinceta hebûna xwe hesiband.
Lê belê ev hebûn hejiya. Karên wê wekî ku wê dixwest nemeşiyan. Niha ditirse, pir ditirse. Sehkirina bahozê bi hevoka “Kurdistan mêtingerî ye” dest pê kir. Ji ber ku di vê hevokê de pêvekirin, tunekirin, înkar û xiyanet hebûn. Tenkîd, tehdît, tecrîd… Û berhevkirina hemûyan nîjadkujî. Rêber Abdullah Ocalan li hemberî vê yekê doktrîna rêxistinkirin, îradebûn û dijderketina cîhanê wiha ava kir…
Li ser bingeha têkoşîna xwe ya dispêre yekitiya gelan, jiyaneke girêdayî demokrasî, ekolojî û azadiya jinê neqişand. Dest ji baweriya li hemberî jinê berneda. Got; “Her gihayek li ser koka xwe şîn dibe”, Şoreşa Rojava çêbû. Îradeya Mezopotamya û Anatolyayê bû yek, bû HDP. Gerîla ji Zagrosan heta Andokan xaka xwe gav bi gav bi cewhera jiyana xwe av da. Wekî darek Banyanê ku rehên xwe zêde dike mezin bû û bû wijdana cîhanê. Û vê wijdanê milîtanên enternasyonalîst ên têkoşîna azadiyê afirandin. Zindanan her tim karibû bibin hêza pêşeng a demên herî xeternak.
Hevoka “Biryara Nîjadkujiyê” sehkirinek bahozê… Rastî…Ev biryar ji dema ku tunebûna Kurdan xistine nava xerca hebûna dijmin û heta niha heye. Ev niha di sînorek kritîk de ne. Kêr li ser hestî ye. Ji bo tolhildana nirxên me yên ji bo ku bi cehwera axê re nebin yek li ser peyarêyan hatine nijînandin (li ser hatine barkirin), bi rêya postexaneyê xistine hembêza me, dayikên me yên li kolanê xwîna wan diherike, zarokên me yên di bin panzêran de diperçiqin, axa me ya hatiye ilhaqkirin (pêvekirin) û daristanên me yên tên şewitandin em bi fersendek dîrokî re rû bi rû ne. Konsepta (plan) ku li Metîna, Zap, Avaşîn, Şengal, Qamişlo, Kobanê, Kirmanşan, Silêmanî û Amedê ketiye meriyetê konsepta êrişa giştî ya dewletên netewe ye… Gerîla bi zanebûna vê yekê şer dike. Şerê gerîla encama wê ye. Viya dizane, pir baş dizane. Ji ber ku dil li Kurdistanê gerîla ye. Dil raweste wê jiyan raweste. Ji bo ku em dilê xwe biparêzin, em di “dema azadiyê” ku di aliyê civakî, siyasî, zanistî de çi ji destê me were ew wê bikin de ne.[1]