DÊ KURD BI RUHÊ BEDIRXANIYAN BI SER BIKEVIN
İncil Selçuk
Li Rojhilata Navîn dîsa dîrok xwe nû dike.
Ev qad bûye weke ku em ji nû ve vegerin sedsala 20’ê.
Sedema şer û nakokiyên heyî jî, axa Kurdistanê û hewldanên jinûve lihevparkirina wê ye.
Di sedsala borî de, #Kurdan# li ser axa xwe ji bo parastina hebûna xwe û dagirkeran jî ji bo tunekirina Kurdan, hemû rê û rêbaz bi kar anîn.
Lê di vî şerî de tu kes bi ser neket. Kurdan bi berdêla xwîna bi sedhezaran qurbanî, tenê karîn hebûna xwe biparêzin. Her wiha çar dewletên dagirker jî ji bo tunekirina Kurdan hemû hêza xwe bi tundî, qirkirin, jînosayd, koçberî û gelek awayên pişaftinê jî bi kar anîn, lê dîsa jî bi ser neketin.
Kurd îro jî hene, û ji bo parastina hebûna xwe tekoşîneke bêhempa di asteke bilind de dimeşînin.
Tecrûbe û dersên ku Kurdan ji sedsala 20’ê ve girtine, dê nehêlin ku careke din Kurd li ser axa xwe bibin xulamê Tirk, Ereb û Eceman. Heke Kurd karibin yekîtiya navxweyî ava bikin, dê karibin ji vê kerasata ku li Rojhilata Navîn heyî, bi awayekî xurt bi qezenc derkevin.
Di pêvajoya referandoma Başurê Kurdistanê de, bi awayekî zelal hate dîtin ku marê herî bijehr ê bi canê Kurdistanê ve dayî, Tirkî ye.
(Dibê rojekî Seddam ji wezîrekî Tirk re gotiye: Ez ji destên van Kurdan merez bûm, ez ê heqê wan bidim û ji xwe veqetînim. Yê Tirk jî gotiye: Nabe ku tu heqê wan bidî, em jî mecbur in bidin, Îran û Sûrî jî mecbûr dibin vê carê ne tenê em, hemû dinê were bi Kurdan nikare).
Ev jî dide xuyakirin ku Îran û Iraq bi qasî Tirkan ji hebûna Kurdan natirsin. Sedema vê yekê jî ew e ku Ereb û Faris jî wekî Kurdan, gelên xwecihî yên Rojhilata Navîn in, lê ji ber ku Tirk ji Asya Navîn hatine li ser axa Kurdistanê bi cih bûne; her tim hebûna Kurdan ji bo xwe gefa herî mezin dibînin.
Bi vê, helwestê gefan li hemû hêzên Kurd dixwin û niha jî haziriya dagirkirina Efrînê dikin.
Heke Tirkî bi çavsorî êrîşî Efrînê bike, berî ku destê wê bigihe çiqilekî dara Zeytûnê, dibe ku rêla Findiqên xwe yên li Derya Reş (karadeniz) winda bike. Lewra êrîşa li ser Efrînê mafê Kurdan ê li her devera ku hêzên Tirk lê heye, êrîşa li ser rewa dike.
Divê Kurd karibin dîplomasiya xwe li gel dewletên ku li Rojhilata Navîn xwedî gotin in, xurt bikin.
Dermanê Kurdistanê îro ne biratiya gelan, ne jî dewleta eşîret û partiyan e.
Dê Kurd bi ruhê Bedirxaniyan azad bibin. Mafê kesekî nîne ku ji vir û bi şûn de biratiya Tirk, Ereb û Farisan wekî alternatîfa tekane deyne pêşiya Kurdan. Û hîç mafê kesekî tune ku bi navê dîplomasî û siyasetê ji bo berjewendiyên madî û malbatî, li paytextên dagirkeran rûne û li pişt deriyên girtî, li ser fermana qirkirina birayên xwe peymanan bi neyaran re mohr bike.
Lewra mezinên me gotine: “Dijminên bavan tu caran nabin dostên lawan.”
Dîplomasî bi dostan re dimeşe ne bi dijminan re.[1]