باخچێوە بېگەرد
نویستەی: میرزا ئۆلقاڎرو پاوەی
بەشۍ دوەسەڎ و پەنجەمە
حەزرەت، عەلی کوڕو ئەبوتالیبیش ڕائەسپارا کە بلۊ لاشەو تاتەیش (ئەبوتالیب) ی شۊرۊن و کفن و دفنش کەرۊن، دمایی حەزرەت تەشریفش چەنی جەنازەکەیش بەرد تاکو تەسلیم بە سەرای تاریکشان کەرد.
شای مەردان جە نۊ شیی وە سەرینش
کەردش تەدارەک غەسل و تەکفینش
وېش و عەقیل و تەیار وە جەعفەر
کەوتەن نەجەلبی جەنازەی پدەر
حەزرەت تەشریف بەرد چەنی جەنازەش
تا سەرای تاریک هەوارگەی تازەش
فەرماوا ئەی عەم چن نیکی کەردی
سیلەی ڕەحمیەت بەجا ئاوەردی
ڕاگەی ڕەحمی تۊ هەر سەفا و سەیرەن
ئافەرین (جزاک الله خیرا)
قەبیلەی قوڕەیش جەم بی جەماجەم
مەدفوون کەردشان نە تۊی خاکی خەم
حەزرەت بەو فیراق بەو ئەندوهی کول
تەشریف بەردەوە دیسان وە مەنزل
پەی ئەبوتالیب ئیستیغفارش کەرد
پەناه وە قاپی بەرزی خالیق بەرد
تاکە نازڵ بیی (هذە الایە)
سەترەن پەی موشریک ڕاگەی هیدایە
و ماکان للنبی واللذین امنوا ان یستغفر و المشریکین و لو کانوا لولی.[1]