نامۍ: میرزا لوتفوڵڵا
نازنام: سیڕڕی
نامۊ تاتەی: عەبدوڵڵای وەزیری
ساڵۊ پېڎابییەی: سەدەی سېڼزەهەم
ساڵۊ مەرڎەی: سەدەی سېڼزەهەم
یاگۊ پېڎابییەی: #سنە#
یاگۊ مەرڎەی: #سنە#
$ژیۋاینامە$
سیڕڕی سنەیی؛ نامۍ تەمامەش، میرزا لوتفوڵڵا، نازنامش (سیڕڕی)ن، کوڕو عەبدوڵڵای وەزیری حاجی میرزای وەزیرین، سەر بە بنەیانە وەزیریەکانو شارو (سنە)ین. سەرەتاکاو چەرخو سېڼزەینە ژیوان و پیێوە زانا و واچەوان و شاعېر بېیەن. چەنی داخۍ، پېسە پەنەوازی زانیاری سەرو ژیوایش کەمەن، دلۍ سەرچەمە تارېخیەکانە نامېش تۊمارە نەکریێنە، ئانەی هەن وەرو دەسانە، بابا مەردۊخی تۊمار کەرڎەن. بابا مەردۊخی کوردەسانی، هەرمانێ قیمەتدارەی چامنېش کەردېنە ک وەڵتەر نموونەش نەبییەن، چوونکوم تاریخو میللەتو کورڎی، هەم ئەدەبیات و فەرهەنگ و کەلتوورش پەی ئېمە ڕۊشنۍ نەبیېنۍ، بابا مەردۊخ تەپ و تۊزی نیشتەو سەرو ئا گەنجینە دۊڵەمەڼەیشە لابەردەن و ڕۊشناییش وستەن سەر، سەرەڕاو ئانەیچە نامۍ دەریێوە جە شاعېرە گوم ناماش زیڼۍ کەردېنۆو ناستەنش دلۍ ژاوەژاوو تارېخینە گومۍ بان. ئی شاعېرۍ کە سەرەدامێ جە ژیوایشا و بەشێ جە دیوانە شېعرەکاشا ئینا وەردەسەنە، بەرهەموو ئا وۍ ماڼایەو ئاڎیەن، هەرچن بەشێ فرەو دیوانە شېعریەکاشان هەڵای ئینا تاریکینە، بەڵام ئینەو وەردەساما، کە بە زوانی فارسین، ئەشناسێ خاسەن پەی ئا شاعېرە وەڵیناما.
نموونێ جە شېعرەکانو سڕڕی سنەیی بە زوانی فارسی:
فراق دوست ........
فراق ئەمد پیش و غم دل از ئەثرش
چو مرغ بسمل، در خون نشست بال و پرش
غم جدایی لعلت بە بادە میگفتم
بود کباب جگر، زاد و توشەی سفرش
بە ڕاە منزل جانان غریب عاشق ڕا
چنان گریست کە خون اوفتاد در جگرش
ز درد هجر همی گریم و همی گویم
درخت دوستی این است عاقبت ثمرش
بېیا و پیکر خونین کُشتەی خود بین
چگونە لکەی خون گشتە است زیب و فرش
در این سفر نرسیدە بە دوست، (سڕی) مُرد
نبود یار کنار مُحب مُحتضرش
بە اختیار نشد عازم سفر (سڕی)
فراق دوست، ز کاشانە کرد دربدرش.
ئەسعەد ڕەشید.[1]