تێهەڵکێشی شیعری حافزی شیرازی
بە چاوی تورکی تەورێزی دەبەخشم کشوەری دارا
بە خال هندوش بخشم سمرقند و بخارا را
ئەمن کوێستانی کوردستانی خۆم پێخۆشە بۆ چیمە
کنار آب رکن آباد و گلگشت مصلی را
خودا ئامان لەبەر نازی پەریڕوویانی بێ ئامان
چنان بردند صبر از دل کە ترکان خوان یغما را
لە وەسفی دڵبەری مندا کوتوویە حافزی شیراز
بە آب و رنگ و خال و خط چە حاجت روی زیبا را
ئەگەر جارێ جەماڵی یۆسفت دیبایە دەتزانی
کە عشق از پردە عصمت برون آرد زلیخا را
«تعالی الله» لە بەر خونچەی نەپشکووتووی دەم و لێوت
کە کس نگشود و نگشاید بە حکمت این معما را
دەزانن گەوهەرێکی زۆر گرانقەدرە لە گوێی دەگرن
جوانان سعاتمند پند پیر دانا را
لە لێوت گوڵ دەبارێ خونچە پشکووتن جنێوت دا
جواب تلخ می زیبد لب لعل شکر خارا
«حەقیقی» حافزیش ئوستادە ئەمما پێم بڵێ چت گوت
کە بر نظم تو افشاند فلک عقد ثریا را
سەچاوە: #دیوانی حەقیقی#
هۆزانەوان: عەباسی #حەقیقی# [1] [2]