نامۍ: شېخ ئەحمەڎ
نازنام: بستی
یاگۊ پېڎابییەی: #بست_خوڕخوڕە_دیواندەرە#
یاگۊ مەرڎەی: #بست_خوڕخوڕە_دیواندەرە#
$ژیۋاینامە$
شېخ ئەحمەڎی بستی؛ شېخ ئەحمەڎ، خەڵکو دەگاو (بست) سەر بە شارەدەگاو (خوڕخوڕەی) نزیک بە دیواندەرەی. پیێوە زاناو عارفێ ڕوو وەش و ئینسانێ کەلام شیرین و وەشەسیاو فرەو خەڵکی بېیەن، سەر بە موریدانو (شېخ ئیبراهیمی بست)ی، کە عاریف و ئەولیای گۆرەی ئا سەردەمەیە بېیەن و (ڕئیس الاولیا)شان پەنە واتەن.
چەنی ئانەیچە ئی کەسایەتییە، ڕوو وەش و قسە وەشو دلۍ کۊنیشتەکا خەڵکی بېیەن، بەهرەی شېعریش بېیەن، ئەچا سەردەمەنە شېعرېش پەی خەڵکو دلۍ تەکیەکان و خانەقاکانیش وانێنێ، بەڵام چەنی داخۍ کە فرېشان دلېنە شیېنۍ.
شېخ ئەحمەڎ، دلۍ چن سەرچەمێ تەرینە نامېش ئامێنە، چەنی بڕێ جیاوازی جە تۊمارو سەرچەمەکانە. بەڵام دلۍ هیچکامو ئا سەرچەمانە باس جە ژیوای ورد و هەس و پەڕش نەکریان و نموونەو شېعرەکانیش نەۋزیان وەرو چەما، تەنیا ئینەو بابا مەردۊخی نەبۊ کە پەشتیش پەنە بەسیۊن و پېسە سەرچەمێ تەمامی و درووسی.
بەشکووم ڕوێ بەی وەرۆ سۊراغێ ئی شاعېرە کوردەی زېیاتەر بکریۊن و خەرمان و گەنجینەی ئەدەبییاتیمان زېیاتەر قیمەتش پەنە بڎریۊن.
گەنجینێ گۆرەو میللەتو ئېمە جە ئەدەب و هونەری هەڵای گومەن، ئەچا سەڎە وەڵینانە چوونکوم خوڼەواری فرە کەم بېیەن، ئامرازۍ هۊرگېرتەی و پارېزنای بەرهەمە ئەدەبییەکا فرە کەمۍ بیېنۍ، تاخایتێ مەتاومۍ بواچمۍ هەر نەبییەن، ڕەنج و هیلاکی فرەو شاعېرەکامان کۆتەن چېرو خوڵۍ و چەنی وېشان بەردەنشان. گەر بڕێ کەمش دەماو دەم یاوابۊ بە ئېمە، بەڵام ئانەیچ چنگێن جە خەرمانێ، تەنیا متاومۍ ئەپا چنکە ئەدەبییە وەردەسەیە نامۍ شاعېرەکا و نموونێ جە ویر و خیاڵی بەرزیشان بشناسمېن، ئڼا مانیای فرەش گەرەکەن پەی یاوای ئەپا گەنجینە ئەدەبییە گۆرەیە کە هەڵای جە ئېمە گومەن، بە ئومېڎو ئانەی دەسمان بېیاوۊ پەنەش. وەڵتەر، بابا مەردۊخی کودەسانی هۆڵۍ فرۍ تاکە کەسیېش دێنۍ، هەرچن دەسش یاوان بە سەرەداوێ جە ژیوای ئا شاعېراماو ئېمەش ئاشنێ کەردېنمۍ بە بەشێ جە بەرهەمەکانیشان، بەڵام پېسە واتمان ئانە نموونێ گولانەن ئەچا گەنجینە دۊڵەمەڼەیە. نموونێ جە شېعرەکانو شېخ ئەحمەڎی بستی:
نظر صُبح.....
هر بندە کە منظور بُود در نظر صُبح
پیوستە قسم یاد نماید بە سر صبح
ڕوشندل ئەگاە نهد ڕو بە سحر گاە
شبهاست کە خورشید بود در سفر صبح
از لذت شیرین تو تا چند، خدارا
در مزرع دل سبز شود نیشکر صبح
ئەن لحظە کە مرغان چمن گرم وداعند
صد قافلە فریاد بود پی سپر صبح
در موج صفا دیدە چمن صورت خدرا
شبنم بود ئەیینەی نظارە گر صبح
ساید فلک از موج شفق هر شبە صندل
شاید کە بە تخفیف ڕسد دردسر صبح
عُمری است کە در عالم دل ساختە (احمد)
در یُوزەی اقبال مرا در بدر صبح.
ئەسعەد ڕەشید.[1]