ژیانت چیە؟ تا چووک و شلی، شاگردی
وەستای کە گەیشتی، پاشی: پیری، مردی
پوختایی و تار لە من ببیسی باشە
تۆزێکی لە خۆڵ بەرز ببووی، با بردی
یک چند بکودکی باستاد شدیم
یک چند به استادی خود شاد شدیم
پایان سخن شنو که ما ڕا چه ڕسید
از خاک در آمدیم و بر باد شدیم [1]
#چوارینەکانی خەییام - هەژار#