گل نیلوفر که به نام های نیلوفر شرقی، نیلوفر آبی و لوتوس نیز شناخته شدە است، در اکثر کشورهای آسیایی نماد قدرت، باروری، موفقیت، حمایت از حیوانات، آشتی جهانی، زیبایی، عشق، روزه و نماز شده است. این گل نماد نور و محصول مشترک خورشید و آب است و بر روی کتیبه ها و بناهای سنگی #کردستان# حک شده است. پیروان هر دو آیین میترا و #زردشت# این گل را مقدس می دانند. نیلوفر آبی در نهرها رشد می کند، اما همیشه رو به خورشید است، هنگام طلوع آفتاب دهان خود را باز می کند و هنگام غروب گل های خود را می بندد. نقش این گل بر روی بناهای شوش، طاق بستان و تخت جمشید حک شده است. نیلوفر یا لوتوس در آیین زردشتی نماد اهورامزدا است و بر روی بناهای تاریخی اهورا مزدا در حالی که نیلوفر آبی در دست دارد حک شده است. این گل از مادها تا ساسانیان نماد سه خدای آن زمان یعنی میترا، آناهیتا و اهورا مزدا بوده و هنوز هم نزد زرشتیان مقدس است. نقش این گل به عنوان نماد دین میترا بر روی #طاق بستان# شرق کردستان حک شده است. در کرمانشاه چشمه ای به نام سراب نیلوفر وجود دارد که گل های نیلوفر در آن روییده اند و این گل به نماد رسمی کرمانشاه تبدیل شده است. از بیشتر حکاکی‌های بر روی بناهای تاریخی از دوره مادها تا دوره ساسانی، پادشاهان با در دست داشتن این گل به عنوان نماد صلح و برادری حک شده‌اند، بنابراین گل نیلوفر در قدیم نماد مهربانی و آشتی کردی است. این گل بر روی بناهای مصری نیز دیده می شود و در کردستان نیز مورد احترام بوده و در بناهای مصر نیز توسط پادشاهان آنها دیده می شود. این گل در هنر یونانی و رومی، نماد مرگ، تولد تازه و قدرت نور طبیعت است. در دین بودای، الگوهای بودا اغلب روی گل های نیلوفر آبی نقاشی می شوند، کە نیلوفر آبی دهانش را باز کرده و بودا در گلبرگ هایش نشسته است، بنابراین تبدیل به نماد جاودانگی و جهان ابدی شده است.[1]