$تاریخچه کاخ ها و ویلاهای اربیل$
ساختەهایی با طراحی انگلیسی، چندین قصر سلطنتی بزرگ در یک قطعه زمین دورافتاده، احاطه شده توسط دیواری طولانی، پر از باغ های یخچال، استخر، گل های پروانه، ده ها درخت صنوبر، درختان نارگیل و همه پرندگان کمیاب شهر درست شدە بود کە در کنار و اطراف شهر واقع شدەبود.
$از جملە:$
کاخ عطاولقا و پدرش نافع اغا، کە نمادی از داستان هوانوردی نازی ها در #کردستان# است. سقف، دیوارها و سفره خانه طرح نادری داشت که تا قبل از قیام در نزدیکی هلال احمر ستاقان باقی مانده بود.
قصر احمد چلبی در بیابان پشت مخابرات بود که شبیه دشتی سرسبز و اباد و بود فقط صدای آواز پرندەها از ان شنیدە میشد کە متاسفانە هم اکنون اثاری ازش بەجای نماند.
دیگری کاخ مصطفی اوزیری در میدان دوچرخه فروشان هاوک بود.
بعدها به دلیل ترس از سرقت، قبل از اختراع دوربین های امنیتی، تمام دیوارهای بیرونی را با شیشه های تیز شکسته سیمان می کردند و با سیم خاردار می پوشاندند تا کسی نتواند از دیوارها عبور کند . برخی از آنها برای ترساندن مردم سیم های برق را هم به دیوارها آویزان کرده بودند تا شب ها به آنها برق بدهند تا کسی به دیوارها نزدیک نشود.
بقایای کاخ ملا فندی تا 1970 در محلەی باداوە، دور از شهر باقی مانده بود.
در قلعە هم خانواده دکتر عبدالرزاق دباغ و رشاد مفتی قصر بزرگ خود را داشتند.
بعدها، در اوایل دهه 1980، خانواده جلیل خیاط دو ویلای کمیاب در سرتاسر جاده شصت متری (یکی از جادەهای مهم اربیل) در نزدیکی ورزشگاه، بین محله‌های آزادی، زانیاری و باغهای کوران ساختند. آنها سعی کردند این دو ویلا را با یک راهرو در دو طرف جاده شصت به هم متصل کنند. اما شهرداری به آنها اجازه نداد.
در آغاز جنگ قادسیه، جوادی اسعد آقا شطنا ویلایی کمیاب در محلەی زوبات ساخت، اما متروکه شد.
در نیمه اول سال 1980، سه ویلا با طراحی اروپایی در جاده کویە و داخل محلەی زبات ساختە شدە بود که همه آنها توسط تمدن غربی طراحی شده بودند.[1]