بابەت: هەڵبەست
نووسین: #سەیدی هۆرامی#
ئەم هۆنراوەیە، دەچێتە خانەی ڕېبازی ئەدەبی کلاسیکی کوردییەوە، شاعیر بەشێوەزاری گۊرانی- هۆرامی و زمانی فارسی نووسی وە:
لە ڕووی ڕووخسارەوە ئەم تایبەتمەندییانەی هەیە:
1- بەکېشی عەرووزی عەرەبی نووسراوە.
2- هەموو هونەرەکانی ڕەوانبێژی بە پێی پێویستیی هۆنراوەکە، تێدا بەکارهاتوە. (بەکارهێنانی وشەیەک، بۊ زیاد لەواتایەک).
3- سەروای یەکگرتوە پەیڕەوکراوە، واتە (یەکێتی سەروای پاراستییەوە)
4- یەکێتی بەیت و بابەتی پاراستوە. واتە هەموو هۆنراوەکە وایەکی هەیە و هەر دێڕەش واتای تایبەتی خۆی هەیە.
5- وشەی بێگانەی تێدا بەکارهاتوە، بە تایبەت وشەی (عەرەبی، فارسی و تورکی).
6- دووبارەکردنەوەی نازناوی شاعیر لە دوا دێڕدا، یا پېش دوا دێڕی هۆنراوەکە.
$ڕیۆنێ$
ڕیۆنێ مونگڵە دیمێ، بێ نەوەردێ
«خدایت یار باد از هر گزندی»
جەفاو ئاشقا ئامان ڤەسێ دە
«بترس از دود آه دردمندی»
«کی ڕست از فتنەی آشوب حُسنت»
زەریفێ، چەم سیاوێ، گێس کەمەندێ
جیاتی مەڵهەمی زۆمێ گرۆنێم
«فرست از غمزه از ناز چندی»
«بکن در گوش ما آن حلقەی زلف»
وەشۆ تە خواجە بێنی ئېمە بەندێ
دڵو من شێت و وېتا وەس ڕەهێڵ بۊ
«بپایش نه ز تار زلف بندی»
«میان باغ و بُستان آنچه سروند»
فدېو باڵاو تە بۊ باڵا بوڵەندێ
تە هەرزۆن ماچېوەت مێژۆ گیۆنێ
«در این سودا نباشد چوون و چندی»
«خوشا ڕقصیدن عُشّاق با یار»
سەرو ماڵم جڤۆنێ جان مەندێ
مەتاو ئەز نەدۆنوو ئاشکی یار
«مده زاهد مرا هر لحظە پندی»
«تو بیپروا چنین مگذر به صیدی
حَذَر کن» مەشیە تەرسە ئاه مەندێ
[1]