دڵ هەم مەوج مەڎۊ...
میرزا ئۆلقاڎر، چەنی خەیاڵان دڵش جۊش مەدۊ، کۊگای شاڎییش مەدۊ وە تاڵان، مەولەوی ئاسا پووشی جەسەش بە ئایېرو دووری باڵاو نازدارېش گڕ مەگېروون، دمایی شەماڵ بووڵەو جەسەیش مەشانۊ جە سەرکەشان.
ئازیزم ئایېر دووری باڵای تۊ
جەسەم کەرد وە بووڵ، شەماڵ بەرد پەی کۊ.
پەی سارېژکەردەی خەمانیش، پەنا مەبەرۊن ئەو ساقی، داواو پیاڵەی یاقووتی وەش بۊی مەکەرۊن، دیسان پېسە مەولەوی واتەن:
ساقی! ئامانەن، نەشۊ جە ۋیرت
وە فریادم ڕەس تۊ بەشقی پیرت
بەڵ ئېمشەو خەمان نەدەرۊم وە باد
ساقی گیان! قوربان، خاتر کەرە شاد.
میرزایج دمای پیاڵەی یاقووتینی داواو موغەڼی کەرۊن کە بە ئاوازی وەش، خەیاڵش ئاسوودە کەرۊن. بېسارانی واتەن:
نەنیشۊ لەحزەی نەدارۊ درەنگ
موغەنی نەواز بە سەد هەزار ڕەنگ.
دڵ هەم مەوج مەڎۊ چەنی خەیاڵان
خەم کۊگای شاڎییم یەکسەر دان تاڵان
سەرەتای مەینەت وەنەم سەرداوە
نە پووش هەستیم ئایر وەرداوە
بووڵەکەی جەستەم فەنا بەردەوە
شەماڵ مەشانۊش وە ڕووی هەردەوە
ڕەونەق جوانیم بادی بی ویەرد
عومریچ وېنەی باد ئاما و گوزەر کەرد
نەمەندەن مەساف حەیاتم باقی
واڎەی باڎەی تۊن سا دەخیل ساقی
نەنگەن تەئەسسوف زایەڵە و زاری
خاس ئیڎەن بڎەین وە پای لاعاری
حازرکەر ئەسباب باڎە و پیاڵە
یاقووتی وەش‌ڕەنگ ساف دوو ساڵە
وېت ئاسا جامێ لەبڕېزکەر جە مەی
وە یاد نەشئەی سەر مەستان کەی
پېم‌دەر نەمەندەن زەڕەی جە شاڎیی
بافتش هەر ئیڎەن ئەی دنیای باڎیی
نەیچی بو وە عەشق ناز نازداران
وە نەرمی نەی وېت باوەر مزماران
موغەڼی سا تۊیچ نۊبەتەن دەی دەی
پەی ئېمشه و نەبۊ سەڎای تۊ پەی کەی؟
وە سوز قەتار ئەسرین ڕېزەوە
به و نەزم نەفتی نەفت ئامېزەوە
ئایېر دەر ئازای ۋشک جەستەکەم
تازە کەرە هەم پەترۊک بەستەکەم
موترب نەمەندەن باقی جەسورەت
کۊک کەر درەنگەن تار تەمورەت
جەکزەی مووکەش شەیدای شەڕفرۊش
جە مەستی و خومار ڕەندان مەی نۊش
بەڵکەم هاڵی بۊ جە خەم یانەی دڵ
ئېمشه و پەی شاڎیی ببۊ وە مەنزڵ
وەرنە ها (قادر) جە ماجەرای دەرد
ئەویچ چوون یاران خوڎا حافیزیش کەرد.[1]