نام: شمس الدین
شهرت: ابن جلکان
نام پدر: ابوالعباس احمد بن محمد
تاریخ تولد: #21-09-1211#
محل تولد: #اربیل#
تاریخ فوت: #29-10-1282#
$زندگینامه$
شمس الدین ابوالعباس، احمد بن محمد برمکی اربلی شهرت‌یافته به ابن خلکان وی قاضی، تاریخ‌نگار، فقیه، ادیب و نویسنده و مورخ دینی کرد سده هفتم هجری بود.
ابن خلکان در سال 608 ق در شهر اربیل زاده شد. تبار او به یحیی بن خالد برمکی می‌رسد. البته برخی در این مورد تردید کرده‌اند، يونينی بر این رای است که ابوشامه این نسب‌نامه را برای ابن خلکان ساخته است. اما خود او همیشه از نسبش دفاع کرده‌است و بارها در نوشتارهای خویش به آن استناد کرده است. پدر وی نیز تا آخر عمر در مدرسه ملک المعظم به تدریس پرداخت. ابن خلکان در سال 626 ق از زادگاهش به #حلب# رفت مدتی در #دمشق# اقامت کرد و بعد به عنوان نایب قاضی القضات مصر روانه آن دیار شد. پس از چندی به دستور الظاهر بیبرس (چهارمین سلطان مصر در سال‌های 657 تا 676 ق) در سال 659 ق به سمت قاضی‌القضات دمشق گمارده شد و در آنجا امور قضایی همه سرزمین شام و نیز تدریس در هفت مدرسه معروف آن را نیز به عهده داشت.
ابن خلکان در درس شرف الدین ابوالفضل احمدبن منعه فقیه و پس از آن محمدبن ابراهیم بن خلکان حضور داشت و بعد از این دو در محضر شیخ ابو جعفر محمد بن هبة الله بن المکرم، علوم حدیث و صحیح بخاری را آموخت. او علم خلاف را نزد شیخ اثیرالدین مفضل بن عمر ابهری در سال 626 ق یادگرفت.
به دلیل مهاجرتهای مختلف با بزرگان زیادی ارتباط داشت و این ارتباطات تأثیراتی روی شخصیت وی گذارده است. او مورد ستایش برخی از شاعران هم‌روزگار خود چون رشید الدین فارقی و سعدالدین فارقی و نورالدین مصعب قرار گرفت. ابن خلکان علاوه بر قضاوت، به علوم فقه و اصول نیز پرداخت. در تاریخ و نحو و ادب عرب نیز چیره‌دست است.
=KTML_Bold=اشعار=KTML_End=
از او اشعار لطیفی بر جای مانده است و بیانگر این است که در سرودن غزل و دو بیتی چیره‌دست است. قابل ذکر است ابن خلکان شعرشناسی است که 17 دیوان شعر را حفظ کرده و آگاه‌ترین افراد به دیوان متنبی است.
=KTML_Bold=آثار=KTML_End=
مقاله اصلی: وفیات الاعیان
از ابن خلکان اثری نفیس و گرانقدر به یادگار مانده است با عنوان وفیات الاعیان و انباء ابناء الزمان. وی تدوین این کتاب را در قاهره و در سال 654 ق آغاز نموده و در سال 672ق در همان شهر به اتمام رساند. این کتاب شرح حال 846 نفر از امیران و وزیران و دانشمندان و عارفان ایرانی و اسلامی است که براساس حروف معجم تنظیم شده‌است. این کتاب از سودمندترین و بزرگترین کتاب‌های شناخت چهره‌های ماندگار است. ابن خلکان در این کتاب سرگذشت سه گروه از بزرگان یعنی صحابه، تابعین (به استثنای چند نفر) و خلفا را ذکر نکرده‌است و علت این امر را زیاد بودن اطلاعات در مورد ایشان بیان کرده‌است.
ازاین کتاب دست‌کم 4 ترجمه به فارسی در دست است: یکی از مترجمی به نام یوسف سنجری که در 895ق گزیده‌ای از آن را برای یکی از فرمانروایان گجرات به فارسی برگرداند؛ دیگری به قلم ظهیرالدین اردبیلی در فاصلهٔ سال‌های 926 تا 928ق که آن را برای سلطان سلیم یکم، پادشاه عثمانی، ترجمه کرد؛ سومین ترجمه از آنِ میرزا عباسقلی خان سپهر، فرزند لسان‌الملک محمدتقی سپهر است که آن را به دستور ناصرالدین شاه قاجار ترجمه کرد و بعدها چندین بار منتشر شد، و چهارمین ترجمه به قلم میرزا محمدحسن خان شیخ جابری انصاری است که آن را به دستور ظل‌السلطان به فارسی برگرداند. وفیات الاعیان در سال 1284ق توسط معتمدالدوله فرهاد میرزا همراه با ویرایش و افزوده‌هایی به عربی چاپ شد. این کتاب همچنین به زبان‌های دیگری چون انگلیسی، فرانسه و ترکی ترجمه شده‌است.
همچنین وی نوشته است: الحظرد پس از عمری سحر و جادو بالأخره روزی بنا به گفته ی شاهدان عینی در مقابل چشم مردم توسط موجود وحشی و هولناکی بلعیده شد و از صحنه ی روزگار محو گردید. [1]