تاریخ یهودیان کرکوک و بناهای تاریخی آنها در آستانه انقراض است
یهودیان مدت زیادی است که در کرکوک بوده اند و اگرچه از اوایل دهه 1950 در این شهر نبوده اند، برخی از آثار آنها هنوز باقی مانده است، اما در حال تخریب هستند.
فقط کردها از یهودیان کرکوک در برابر حملات مخالفان خود دفاع می کنند
تاریخ شناسان در این بارە میگویند: یهودیان از دیرباز در کرکوک بوده اند و در قلعه کرکوک زندگی کرده اند، متأسفانه در دهه 90 در زمان رژیم بعث آثار تاریخی را تخریب کردند، با این حال، بقایای کمی از آنها به ویژه در قلعه کرکوک باقی مانده است، آنها به عنوان تاجر در کرکوک کار می کردند، یعنی حرفه ای نبودند، بعدها در سال 1732 نادرشاه برای آزار و قتل عام یهودیان به کرکوک حمله کرد ، اما کردها به ویژه جباری ها که خانواده هایشان در قلعه کرکوک زندگی می کنند از یهودیان دفاع می کنند و سپس نیروهای خود را برای شکست دادن شاه فرستاد و مزدورانی که به او پیوستند ترک بودند و آنها به روستاهای قریه در کرکوک می روند ، محمدخان بلوچ برای کودتای شاه در ایران تظاهرات راه می اندازد و شاه برمی گردد شاه پس از بازگشت مجروحان خود را در روستاهای قریه و بشیر کرکوک گذاشتند ، ترکمن های شیعه در جنوب کرکوک تشکیل شده اند که بازمانده آنها هستند.
یهودیان در اعیاد کردها شرکت کردند
یهودیان جز روی قلعه کجای کرکوک بودند؟
علاوه بر قلعه، یهودیان پایین آمدند و در کرکوک محله یهودی نشین ساختند بە نام پیریادی، همه با هم خانه‌شان شدند و همه درهای مشترکی بین خانه‌هایشان داشتند آنها در روزهای شنبه و تعطیلات در تبادل آتش با کردها شرکت کرده اند، متأسفانه غیر از کردها، مخصوصاً ترکمن ها با آنها مشکل داشتند، آنها حتی دختران آنها را در خیابانها بە زور می بوسیدند و دستهایشان را با لباس یهودیان پاک می کردند.
یهودیان نقش مهمی در توسعه تمدن کرکوک داشتند
یهودیان به دلایل متعددی به فلسطین مهاجرت می کنند، اما نقش مهمی در توسعه تمدن کرکوک دارند، مثلاً برای اولین بار سینما را به کرکوک آوردند و عکاسی را هم. کارهایی را کە بە گفتەی اسلام حرام بود، یهوودیها انجام میدادند مانند: تشکیل گروههای موسیقی، و اواز.. برای همین است کە میگوییم شهر کرکوک با وجود یهودیها پیشرفت کرد.
قلعه کرکوک توسط کردها و یهودیان ساخته شده است
قلعه کرکوک توسط کردها و یهودیان ساخته شده است، این قلعه زمانی پایتخت خوری ها بود، زمستان ها در قلعه می ماندند و تابستان ها به رئس العین می رفتند که بزرگ ترین چشمە در شمال کردستان است.[1]