در نتیجه نشست امروز (#27-7-2024#) یونسکو مقرر شد شهر تاریخی #هگمتانە# در فهرست فرهنگی این سازمان ثبت شود. این نشست چهل و ششمین نشست یونسکو بود که این بار در دهلی هند برگزار شد. در نتیجه این نشست، شهر تاریخی هگمتان (که یکی از مکان های پیشنهادی ایران بود) به عنوان منطقه تاریخی و جذاب در فهرست این سازمان بین المللی به ثبت رسید. گفتنی است هگمتانه یکی از مهمترین بناهای تاریخ #کوردستان# است و قدمت آن به دوره مادها می رسد. هگمتانه یک شهر باستان شناسی بزرگ در امپراتوری #ماد# است، به گفته مورخ یونانی هرودوت، این شهر در زمان سلطنت دیاکو (727-675 قبل از میلاد)، اولین پادشاه امپراتوری ماد ساخته شده است. موقعیت جغرافیایی هگمتانە در مرکز شهرستان #همدان# در استان همدان شرق کردستان قرار دارد.
$برخی اطلاعات تاریخی در مورد هگمتانە$
در زمان پادشاه و بنیانگذار  امپراتور مادها، دیاکو شهر هگمتانه به عنوان پایتخت این فرمانروایی تأسیس شد. این شهر بزرگ باستان شناسی در ابتدا دهکده ای کوچک بر روی تپه ای وسیع بود، اما پس از آن به دستور دیاکو، جامعه ای متشکل از کاخ ها، خزانه ها، پایگاه های نظامی و هفت ردیف شورا در اطراف شهر ساخته شد. هنگامی که دیاکو این شهر را ساخت، دستور داد یک قصر بزرگ و مستحکم متشکل از صدها اتاق مختلف در مرکز تپه ساخته شود و در صورت وقوع جنگ از کاخ بیشتر محافظت کند، او تصمیم گرفت هفت ردیف شورا در اطراف کاخ بسازد که هر کدام بالاتر از ردیف قبلی بود و در تمام قسمت های شورا پایگاه های دیده بانی و نظامی ویژه ایجاد کند. بنابراین هگمتانە به یکی از بزرگترین و قوی ترین شهرهای باستان شناسی در جهان تبدیل می شود که با آتن در یونان و رم در ایتالیا قابل مقایسه است. شهر تاریخی هگمتانە شاهکاری از معماری و هنر باستانی است که کشف قطعات باستان شناسی در این تپه گواه آن است. هگمتانە با کشیدن لوله های گلی از زیر خانه ها دارای سیستم زهکشی قدیمی است. سبک معماری منحصر به فرد آن، استفاده از نقوش طلا و نقره برای دیوارها و چوب به کار رفته در اتاق ها، سرامیک های نقره و طلا حکاکی شده از ویژگی های این کاخ است. اولین کاوش های باستان شناسی در سال 1913 توسط یک تیم باستان شناسی از موزه لوور پاریس به سرپرستی شارل فوسی انجام شد. کاوش ها در 10 فصل باستان شناسی انجام شده و اطلاعات تاریخی مهم و قطعات باستان شناسی به دست آمده است. منابع متعدد حاکی از آن است که نتایج علمی این کاوش‌های باستان‌شناسی هرگز بەطور رسمی با دادەها و شواهد منتشر نشده است، بنابراین میتوان آن را تلاشی برای پنهان کردن یا محو تاریخ پرشکوه کردها دانست.[1][2]