=KTML_Bold=Qêrîna jinên Efrînê=KTML_End=
#Aras Hiso#

Li Rojavayê Kurdistanê piştî geşedanên çirûska şoreşê, ew agirê berxwedan, şehadet û wêrekiyê xwe di bera her malê da û di her malekê de sembola ruhê netewî û xwînê li dar ket. Li her bajarekî bi awayekî êş û zehmetî kişandine. Carinan mirov ji xwe pirs dike ''Ma qet ev bajarên te newestiyane?!. Şehîdên te êdî nayên hejmartin ku bi hezaran sûretên wan di malên te de daliqadî ne?!
Di her bajarekî de bi mehan şer, têkoşîn û berxwedan lê rûdaye. Di sala 2017'an de gava ku grûpên çekdar yên ser bi Tirkiriyê ve û dewleta dagirker ya Tiriyayê êrîşî bajarê Efrînê kirin, êrîşeke bi hov ku nayê aqlê mirovan anîn serê wan darên zeytûnê, bi balefirên çekdarî yên bê hejmar darên zeytûnê birîn dikirin.
Lê milîtanên YPG'ê û YPJ'ê karibûn di heyameke 58 rojan de li ber xwe bidin û di ber ax û zeytûnên kesk de canê xwe bikin qurbanî. Hingê piştî berxwedaneke bê navber di dîroka 18-03-2018'an de bajarê Efrînê ji aliyê dewleta tirk û çeteyên wê ve hate dagirkirin û bû sedema ku bi hezaran malbat dev ji warên xwe berdin û li bajarên din ên Rojavayê Kurdistanê derbider bibin.
Dagirkeriya Tirk dîsa li vir nesekinî li bajarê Efrînê dixwaze demografya herêmê biguhere û kurdan ji koka wan biqetîne û ev yek li bajarên Girê Spî û Serêkaniyê tê kirin û berdewam e.
Hingê li vir gelek kurdên wêrek dev ji Efrînê bernedan û li ser axa xwe man. Çendî zehmet e ku li ser axa xwe bî û bi şev û roj rastî talan û binpêkirinan werî? Wan malbatên kurd bi mebesta ku di mala xwe de, li ser axa xwe bijîn, li cih û warên xwe man tevî vê yekê îro bi sedan belge didin diyarkirin ku çendî revandin, wêrankarî, kuştin û dizîn ji aliyê çeteyên ser bi tirkiyayê ve têne kirin.
Herî dawiyê jî di 20-03-2023'an de di şeva Newrozê de komek malbatên Cinirêsê ku dixwestin di ber mala xwe de agirê Newrozê geş bikin, ji aliyê çekdarên Ehrar El-Şerqiye ve çar kesên ji malbatekê şehîd xistin û çend kesên din birîndar kirin. Ev yek bû sedema ku kurdên Cindrêsê û yê herêmê biteqin û bi taybet jinên kurd. Gava ku me di dîmenan didît ku çendî wan jinan gurzên zeytûnê li eniya xwe digerandin û bi dengekî bi kerb û qêrîn di rûçikê gemara mirovahiyê de diqêriyan ''Ji warê me derkevin, em azadiyê dixwazin''. Li aliyekî din gava ku rojnamegerî dixwest bi dayîkekê re bi zimanê erebî hevdîtinê bike. Wê bi kerb û bi êş digot ''Ez bi erebî deng nakim û ez dev ji zimanê xwe bernadim. Ez dayîka şehîdan im''. Hingê em fehm dikin ku di ber parastina zimanê kurdî de çiqasî jinê karibû di ber li berxwe bide û çawa her tişt di ziman de kom dibin; çand, ax, wêrekî û hebên zeytûnê, hemû di hundirê zimanê dayîkê de dibin girêk û di rûçikê çeteyan de diteqe. Ew jinên ku eniya wan hêjayî maçîkirinê ye, hêjayî ku ew bibin stûna şoreşa Rojavayê Kurdistanê.
Lê dilê dê?
Dilê dê ya kezeşewitî tiliyek wê bi ser kefenê kurê xwe de ye û tiliyek din a serkeftinê li jor e. Eger kesek din bûya ji zû ve miribû, lê ji ber ku dayîka kurd e, ew her demê jîndar e. Dilê wê carinan kevir e, fîşek e, darê berxwedanê ye ku pey serê dijmin dişkîne.
Wan bi xwe jî digot ''Tenê dera ku agir lê radibe dişewite'', tenê xwediyê êşê bi êşê dizane û dîsa jî li hemberî van kiryarên dij-mirovahiyê bêdengî heye. Ger ne qêrîna wan jinan bûya, dibe ku ev komkujî di ber devê deriyan û di quncik û qewêlan de bi dizî bihata vegotin û hinekan bigotana ev çîrok rast bû ya ne rast bû. Tenê wan jinan bi qêrîna dengê xwe ji mirovajiyê eşkere kirin bê rastî çi ye?[1]