Ամինե Ավդալ (հոկտեմբերի 15, 1906, Յամանչաիր, Կարսի մարզ, Ռուսական կայսրություն - սեպտեմբերի 22, 1964, Երևան, ԽՍՀՄ), հայաստանցի եզդի բանաստեղծ, արձակագիր, բանասիրական գիտությունների թեկնածու, ԽՍՀՄ գրողների միության անդամ 1934 թվականից։ Ստեղծագործել է և' հայերեն, և' եզդիերեն։
$Կենսագրություն$
Ծնվել է Կարսի մարզի Յամանչաիր գյուղում։ 1936 թվականին ավարտել է Երևանի պետական համալսարանի բանասիրական ֆակուլտետը։ 1944 թվականից որպես ավագ գիտաշխատող աշխատել է ՀԽՍՀ ԳԱ պատմության թանգարանում, ապա պատմության ինստիտուտում։ 1944 թվականին «Եզդի կինը նահապետական ընտանիքում ըստ ազգագրական և ֆոլկլորային նյութերի» թեմայով դիսերտացիա է պաշտպանել և ստացել բանասիրական գիտությունների թեկնածուի աստիճան։
Նրա առաջին պատմվածքը՝ «Ջասմ և Թոսմ», տպագրվել է 1924 թվականին, «Կարմիր ծիլեր» ամսագրում (Թիֆլիս)։
1933 թվականին Երևանում տպագրված «Հայ-եզդիերեն» առաջին բառարանի (23000 բառ) համահեղինակներից է։
Եզդիերեն լույս են տեսել նրա «Գարուն» (1935), «Երեք եղբայր» (1957), «Փարիշան» (1969), «Գյուլիզար» (1973) և այլ գրքեր։ Հայերեն լույս է տեսել նրա կազմած «Եզդիական ժողովրդական հեքիաթներ» ժողովածուն (Երևան, 1957)։
Մահացել է Երևանում։
$Ա. Ամինեի հայերեն երկերի մատենագրություն$
Եզդի կինը նահապետական ընտանիքում, Երևան, 1948։
Արյան վրիժառությունը քրդերի մեջ և նրա մնացուկների վերացումը խորհրդային պայմաններում, Երևան, 1952։
Սովետական Հայաստանի քրդերի նոր կենցաղը, Երևան, 1953։
Գյուլիզար, Երևան, 1956։
Անդրկովկասյան քրդերի կենցաղը, 1957։
Առաջին գարուն, Երևան, 1961։
Եզդիները հավատալիքները, Երևան, «Գիտություն», 2006, 192 էջ։
[1]