سلیمانیه در سال 1784 توسط ابراهیم پاشا بابان بازسازی شد. ابراهیم پاشا این شهر را به نام پدرش (سلیمان) پاشا نامگذاری کرد. سلیمانیه پایتخت امارت بابان و همچنین مرکز تجاری و فرهنگی منطقه شد.
گویش سورانی در منطقه در حال توسعه و تبدیل شدن به زبان خواندن و نوشتن است، در حالی که گویش گورانی رو به زوال است. پس از سقوط امارت بابان در سال 1851 و نابودی امپراتوری عثمانی در جنگ جهانی اول، سلیمانیه به جمهوری عراق ضمیمه شد. از سال 1922 تا 1924، سلیمانیه مرکز ایالت #ملک محمود# بود. سلیمانیە مرکز روشنفکران و فعالان و همچنین کانون انقلاب ها و خیزش ها در تاریخ #کردستان# بوده است. استان سلیمانیە از چند شهر تشکیل شده است که مهمترین آن شهر پنجوین است که دروازه بزرگی در مرز بین جنوب و شرق کردستان است.
چمچمال دومین دروازه ورود به جنوب عراق است. سلیمانیە به خاطر تفرجگاه هایش مانند احمد آوا، سرچنار، #دوکان#، سرتاکی بمو، کونەماسی، ازمر، قرداخ و بسیاری دیگر معروف است. استان سلیمانیە دارای دو سد بزرگ دوکان و دربندیخان است که از مناطق گردشگری نیز محسوب می شوند و در فصل بهار افراد زیادی از آن دیدن می کنند.
چندین زیارتگاه معروف در سلیمانیە وجود دارد که از آن جمله می توان به زیارتگاه آقای احمدی شیخ و #شیخ محمود حفید# در مسجد جامع سلیمانیە اشاره کرد. سلیمانیه دارای بزرگترین دانشگاه اقلیم کردستان به نام دانشگاه سلیمانیه است و آثار باستانی و تاریخی زیادی مانند تپه یاسین تپە، غار #قزقاپان# و غار هزار میرد در این استان وجود دارد. سلیمانیه از زمان قیام مارس 1991 گسترش یافته است و آرام‌ترین استان عراق به شمار می‌رود و بسیاری از مردم دیگر استان‌های عراق را به خود جذب کرده و پناهگاهی برای شهروندان جنوب عراق و مناطق مرکزی شده است که به شهر مهاجرت می‌کنند و سطح اقتصادی آن جمعیت عموما متوسط است. سلیمانیه روز به روز بیشتر می شود و در دامنه کوه گویزه زیباتر می شود.[1]