Με τον ίδιο επαναστατικό πνεύμα που οι Κούρδοι του Ιράκ αντιτάχθηκαν στην Οθωμανική αυτοκρατορία τον 19o αι. και αργότερα στην κυριαρχία των Άγγλων και των Αράβων, συνεχίζουν να αντιστέκονται μέχρι τις ημέρες μας στο καθεστώς του Σαντάμ Χουσεΐν .
Κατά τον Α” Παγκόσμιο Πόλεμο, η Αγγλία υπέγραψε με τη Γαλλία και τη Ρωσία τη μυστική συμφωνία Sykes-Picot (από τα ονόματα του Άγγλου διαπραγματευτή Mark Sykes και του Γάλλου διαπραγματευτή Georges Picot) με την οποία χωρίστηκαν τα εδάφη της πρώην Οθωμανικής Αυτοκρατορίας Γάλλοι και Άγγλοι μοιράστηκαν την Αραβία: Η Γαλλία πήρε το Λίβανο και τη Συρία, η Αγγλία τη νότια Μεσοποταμία –συμπεριλαμβανομένης της Βαγδάτης– και τα λιμάνια της Μεσογείου, Χάιφα και Άκρα. Η Παλαιστίνη λόγω της ιερότητας του χώρου αποφασίστηκε να διοικείται από διεθνή επιτροπή. Η Γαλλία και η Ρωσία μοιράστηκαν το Κουρδιστάν: Το μεγαλύτερο τμήμα –σημερινό Κουρδιστάν Τουρκίας και Κουρδιστάν Ιράν– πέρασε στη δικαιοδοσία της Γαλλίας και η Αγγλία κράτησε υπό τον έλεγχό της μόνον την περιοχή του Κερκιούκ που είναι πλούσια σε πετρέλαιο.
Τζεμίλ Τουράν Cemil Turan Bazidi
Σεγίχ Μαχμούτ Μπερζεντζί
Το 1918, οι κούρδοι του Ιράκ δημιούργησαν κουρδική κυβέρνηση σε υπό τον Σεγίχ Μαχμούτ Μπερζεντζί. Την περίοδο εκείνη, οι Άγγλοι μιλούσαν για αυτοδιάθεση των λαών και οι Κούρδοι είχαν ενθαρρυνθεί από τις διακηρύξεις τους αλλά οι προσδοκίες τους σύντομα διαψεύσθηκαν. Ύστερα από λίγο άρχισαν οι συγκρούσεις. Το 1919, οι Κούρδοι κατόρθωσαν να θέσουν υπό τον έλεγχό τους τη Σουλεϊμανίε. Όμως τελικά οι Άγγλοι ανακατέλαβαν μεγάλο τμήμα του Κουρδιστάν Ιράκ.
Η έντονη παρουσία της Αγγλίας στο Κουρδιστάν Ιράκ διαρκής από το 1915 έως το 1960. Κατά καιρούς και για διάφορους λόγους, η Αγγλία παρουσιαζόταν υπέρμαχος της αυτονομίας των Κούρδων.
Το 1921, ο Φαϊσάλ διορίστηκε από τους Άγγλους βασιλιάς του Ιράκ. Οι Κούρδοι αρνήθηκαν να υπακούσουν και ο ηγέτης τους το 1922 στη Σουλεϊμανίε διακήρυξε εαυτόν βασιλιά του Νότιου Κουρδιστάν. Στη συνέχεια, άρχισε να λειτουργεί μια καλά οργανωμένη κουρδική κυβέρνηση. Η Αγγλία αντέδρασε δυναμικά. Η RAF βομβάρδιζε για μεγάλο χρονικό διάστημα τους Κούρδους, που τελικά αναζήτησαν καταφύγιο στο γειτονικό Κουρδιστάν Ιράν.
Στις 16 Δεκεμβρίου 1925, η Κοινωνία των Εθνών στην 37η συνεδρίασή της αποφάσισε να μεταβιβάσει ένα κομμάτι του νότιου Κουρδιστάν –από τη Μουσούλη και κάτω– στην κυριαρχία του Ιράκ. Οι εξεγέρσεις των Κούρδων συνεχίστηκαν με σημαντικότερη την εξέγερση του Σεχ Αχμέτ (1931-32) στην περιοχή Μπαρζάν. Το 1933 ακολούθησε κι άλλη εξέγερση υπό τον Σεχ Αχμέτ Μπαρζανί. Όλο αυτό το διάστημα, η Αγγλία συνεργαζόταν στενά με την κυβέρνηση του Ιράκ –και οι δολοπλοκίες της εναντίον των Κούρδων επεκτείνονταν πέρα από το στρατιωτικό και στο διπλωματικό τομέα.
Το 1939, στο Κουρδιστάν Ιράκ ιδρύθηκε η παράνομη, πολιτική οργάνωση «Ελπίδα» (Hevi). Το 1946, ιδρύθηκε το «Δημοκρατικό Κόμμα Κουρδιστάν Ιράκ» (PDK-Iraq). Μετά την κατάρρευση της Δημοκρατίας του Μαχαμπάτ, ο στρατηγός και ιστορικός ηγέτης του PDK-Iraq Μουλά Μουσταφά Μπαρζανί – αρχιστράτηγος του στρατού της Δημοκρατίας του Μαχαμπάτ – αναγκάστηκε να διαφύγει μαζί με 500 μαχητές του από το Κουρδιστάν-Ιράν. Στις 27 Μαΐου 1947 ξεκίνησε μια ηρωική πορεία και κατάφεραν, ύστερα από 52 ημέρες, πεζοπορία 220 χλμ. και σκληρές μάχες με τον ιρανικό και τον τουρκικό στρατό στα σύνορα Τουρκίας-Ιράν, να μπουν στη Σοβιετική Eνωση.
Τζεμίλ Τουράν Cemil Turan Bazidi
Ο Μπαρζανί και οι «Πεζμεργκά» του κατάφεραν να επιστρέψουν στην πατρίδα τους ύστερα από 12 χρόνια, τον Οκτώβριο 1958. Στο μεσοδιάστημα, καθώς το Κουρδιστάν Ιράκ είχε αποστερηθεί το βασικό κορμό του επαναστατικού δυναμικού του, τα χρόνια κύλησαν σε φαινομενική ηρεμία. Το PDK-Iraq συνέχισε αμείωτα τις μη στρατιωτικές του δραστηριότητες και εκείνα τα χρόνια σταδιακά μετατράπηκε σε κίνημα με μεγάλο έρεισμα στους Κούρδους του Ιράκ.
Τζεμίλ Τουράν Cemil Turan Bazidi
Στις l4 Ιουλίου 1958, στο Ιράκ έγινε πραξικόπημα. Η χασεμιτική δυναστεία εκθρονίστηκε και την εξουσία κατέλαβε ο Αμπντουκερίμ Κασίμ. Η αλλαγή αυτή πυροδότησε σημαντικές αλλαγές. Οι Άγγλοι απώλεσαν τον έλεγχο του Ιράκ και οι νέοι κυβερνώντες υιοθέτησαν φιλικές σχέσεις με τη Σοβιετική Ένωση. Την εξέλιξη χειροκρότησαν όλοι οι λαοί (Ιρακινοί, Κούρδοι και οι μειονότητες (Τουρκμάνοι, Σιίτες) του Ιράκ. Με το προσωρινό Σύνταγμα του Κασίμ, το Κουρδιστάν απέκτησε την αυτονομία του. Την πρωτοβουλία υποστήριξε και το Κομμουνιστικό Κόμμα Ιράκ που είχε συμμαχήσει με τους Κούρδους στο παρελθόν.
Τζεμίλ Τουράν Cemil Turan Bazidi
Το 1961, ήρθη η αυτονομία και οι Κούρδοι εξεγέρθηκαν. Μια νέα σελίδα άνοιξε για την Ιστορία του Κουρδιστάν-Ιράκ. Τα επόμενα χρόνια, η εξουσία άλλαξε πολλές φορές χέρια, αλλά η κρατική πολιτική παρέμεινε ίδια. Οι διάφοροι δικτάτορες προσπαθούσαν με τα όπλα να ακυρώσουν την αυτονομία των Κούρδων. Κάθε φορά, έβρισκαν σθεναρή αντίσταση και προχωρούσαν στην υπογραφή συμβιβαστικών συμφωνιών. Κάθε φορά, η συμφωνία δεν εφαρμοζόταν, παρ’ όλο που έφερε την υπογραφή του Ιρακινού κρατούντος. Κάθε φορά επενέβαινε ο ιρακινός στρατός και οι Κούρδοι αντιδρούσαν δυναμικά με χιλιάδες αντάρτες («πεσμεργκά») .
Τζεμίλ Τουράν Cemil Turan Bazidi
Το «Αραβικό Εθνικό Σοσιαλιστικό Κόμμα», Μπαάθ, συμμετείχε στην εξουσία από το 1963. Το 1968, την κατέλαβε με πραξικόπημα –προσφιλή τακτική στους κύκλους της εξουσίας. Από το 1968, το κόμμα του Μπαάθ με το νέο του Σύνταγμα έθεσε εκτός Νόμου όλα τα πολιτικά κόμματα και φυσικά δεν εξαιρέθηκαν οι Κούρδοι. Ξεκίνησε πόλεμος που εντάθηκε τα επόμενα χρόνια, μέχρι που το 1970 η Βαγδάτη βρέθηκε σε αδιέξοδο. Τότε το «Επαναστατικό Διοικητικό Συμβούλιο» του Ιράκ αναγκάστηκε να υποχωρήσει και αναγνώρισε ξανά την αυτονομία του Κουρδιστάν-Ιράκ.
Τζεμίλ Τουράν Cemil Turan Bazidi
Η σχετική συμφωνία υπογράφηκε στις 11 Μαρτίου 1970. Εκ μέρους του Δημοκρατικού Κόμματος Κουρδιστάν-Ιράκ υπέγραψε ο Μουλά Μουσταφά Μπαρζανί και εκ μέρους του Μπαάθ ο νεαρός τότε Σαντάμ Χουσεΐν. Κατά τη συμφωνία, το Κουρδιστάν-Ιράκ θα μετέβαινε σταδιακά σε καθεστώς αυτονομίας σε διάρκεια 3-4 ετών. Λίγους μήνες μετά την υπογραφή της, ο Σαντάμ Χουσεΐν άρχισε τις επιθέσεις εναντίον των Κούρδων. Οι εχθροπραξίες διακόπτονταν κάθε φορά που διαβουλεύονταν οι Κούρδοι με τους Ιρακινούς. Η ιρακινή εξουσία υπαναχωρούσε κάθε φορά της αρχικής συμφωνίας. Δεν δεχόταν να συμπεριληφθούν στα όρια του αυτόνομου Κουρδιστάν οι μεγάλες περιοχές Κερκιούκ, Χανικίν και Σενγκάλ.
Τζεμίλ Τουράν Cemil Turan Bazidi
Η κατάσταση αυτή συνεχίσθηκε μέχρι την άνοιξη 1974, οπότε διακόπηκε κάθε σχέση μεταξύ Κούρδων και Βαγδάτης. Ακολούθησε σαρωτική επίθεση στο Κουρδιστάν. Παρά το μέγεθός του, ο ιρακινός στρατός δεν κατάφερε να νικήσει τους Κούρδους των οποίων η πατριωτική δύναμη αποτελείτο από 60.000 αντάρτες και 43.000 ένοπλους εθελοντές.
Τζεμίλ Τουράν Cemil Turan Bazidi
Από το 1958 και μετά το Ιράκ ανέπτυξε στενές σχέσεις με τη Σοβιετική Ένωση. Στις αρχές του 1972, υπογράφηκε μεταξύ των δυο κρατών συμφωνία παροχής βοήθειας και η Σοβιετική Ένωση άρχισε να στηρίζει το Ιράκ με στρατιωτικά μέσα. Το 1975, καθώς το Ιράκ αδυνατούσε να πατάξει τους Κούρδους, προσέγγισε το φιλοαμερικανό Σάχη του Ιράν. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, το Ιράν υποστήριζε έως κάποιο βαθμό τους Κούρδους του Ιράκ και τους διευκόλυνε να επικοινωνούν με το εξωτερικό. Όμως, στις 11 Μαρτίου 1975 υπογράφηκε η Συμφωνία της Αλγερίας μεταξύ Ιράκ και Ιράν. Με τη συμφωνία αυτή το Ιράκ παραχώρησε εδάφη στο Ιράν, με αντάλλαγμα το κλείσιμο των συνόρων για τους Κούρδους του Ιράκ και τη διακοπή κάθε βοήθειας. Ο Μουσταφά Μπαρζανί κάλεσε τους αντάρτες να παραδώσουν τα όπλα.
Τζεμίλ Τουράν Cemil Turan Bazidi
16 Μαρτίου 1988, η ιρακινή αεροπορία βομβάρδισε την πόλη Χαλέπτσε με χημικά όπλα
Σε συνέντευξή του στον γνωστό Αιγύπτιο δημοσιογράφο Χασάν Χεϊκέλ, ο Μπαρζανί το 1975 δήλωνε: «Δεν παραδόθηκα, προτίμησα προσωρινά να σταματήσω την επανάσταση. Θα μπορούσα να συνεχίσω και μετά το κλείσιμο των συνόρων του Ιράν. Αλλά δεν ήθελα να χυθεί κι άλλο αίμα από τον κουρδικό και τον ιρακινό λαό. Η κουρδική επανάσταση δεν έχει τελειώσει. Έχει προσωρινά σταματήσει. Ο προσωπικός μου ρόλος έχει τελειώσει. Μέσα από τον κουρδικό λαό θα προκύψουν νέοι ηγέτες και ηγεσίες».
Σε επιστολή του στον Αμερικανό πρόεδρο Τζίμι Κάρτερ, στις 9 Φεβρουαρίου 1975, ο Μπαρζανί έγραφε: «Βασιστήκαμε στην υποστήριξη και τις υποσχέσεις φίλων και μπήκαμε στον πόλεμο. Όμως, στο πεδίο των μαχών βρεθήκαμε μόνοι μας: Χωρίς τη βοήθεια της Αμερικής και του Ιράν, με τα σύνορα κλειστά πίσω μας και έχοντας απέναντί μας ένα σύγχρονο στρατό που είχε τη διαρκή υποστήριξη των σοβιετικών όπλων. Η οικονομική μας κατάσταση επιδεινώνεται διαρκώς. Γυναίκες, παιδιά και ηλικιωμένοι, 250.000 πρόσφυγες, έχουν καταφύγει στο Ιράν και έχουν αφήσει την πατρίδα μας στο Μπαάθ».
Στη συνέχεια, ο Μουσταφά Μπαρζανί πήγε μέσω Κουρδιστάν-Ιράν στις ΗΠΑ για θεραπεία καρκίνου. Τελικά πέθανε εκεί. Η κηδεία του έγινε στο Κουρδιστάν-Ιράν, όπου και βρισκόταν ο τάφος του μέχρι που το 1997 μεταφέρθηκε στο Κουρδιστάν-Ιράκ. Μετά την υποχώρηση του Μπαρζανί, χιλιάδες Κούρδοι σκοτώθηκαν από το δικτατορικό καθεστώς της Βαγδάτης. Η συνοριακή γραμμή Ιράκ-Ιράν σε πλάτος 30 χλμ. μέσα στα σύνορα του Ιράκ εκκενώθηκε. Πάμπολλοι Κούρδοι εκτοπίστηκαν στην έρημο του νοτίου Ιράκ. Παρά, όμως, την ήττα του 1975 το κουρδικό κίνημα ανασυντάχθηκε. Νέες πολιτικές οργανώσεις γεννήθηκαν και το αντάρτικο ξανάρχισε ήδη το 1976.
Τζεμίλ Τουράν Cemil Turan Bazidi
Μέχρι το 1975, στο Κουρδιστάν-Ιράκ υπήρχε μόνον ένα πολιτικό κόμμα και το κίνημα είχε ενιαία ηγεσία. Στο ίδιο διάστημα, στα άλλα τμήματα του Κουρδιστάν υπήρχαν πολιτικές οργανώσεις φίλα προσκείμενες στο PDK-Iraq.
Ιδρυτής και ηγέτης της ο Τζελάλ Ταλαμπανί, στενός συνεργάτης στο παρελθόν του Μουσταφά Μπαρζανί. Το Ρυκ με την εμφάνισή του εξέφρασε το τμήμα των Κούρδων που ήθελαν να συνεχίσουν τον ένοπλο αγώνα. Μετά από σύντομο χρονικό διάστημα, η οργάνωση βρήκε μαζική υποστήριξη στην περιοχή Σοράν (ανατολικό Κουρδιστάν Ιράκ) .
Το PDK-Iraq είχε μεγάλη υποστήριξη στην περιοχή του Μπεχτινάν (δυτικό Κουρδιστάν Ιράκ) .Καθώς στο Κουρδιστάν Ιράκ οι Κούρδοι μιλούν δυο διαλέκτους, την Κουρμανζί στην περιοχή Μπεχτινάν και τη Σοράνι στην περιοχή Σοράν, το κουρδικό κίνημα πολώθηκε σε αυτά τα δυο πολιτικά «χρώματα» και στις συγκεκριμένες γεωγραφικές περιοχές. Το 1976, στο πρώτο συνέδριο του ΡUΚ μετά την ήττα του 1975, εξελέγη «Προσωρινή Επιτροπή» (εις αντικατάσταση της Κεντρικής Επιτροπής) και Γενικός Γραμματέας ο Σαμί Αμπντουραχμάν.
Μετά την ίδρυση του PUK άρχισαν τα προβλήματα μεταξύ των δυο οργανώσεων. Κατά περιόδους, προσπάθησαν να επιλύσουν τις πολιτικές τους διαφορές με στρατιωτικά μέσα. Στις εχθροπραξίες αυτές συμμετείχαν και τα μικρά πολιτικά κόμματα που ήταν χωρισμένα στις δυο αντιμαχόμενες παρατάξεις. Αυτές οι μακροχρόνιες συγκρούσεις επηρέασαν πολύ αρνητικά το κουρδικό κίνημα. Δεκάδες σημαντικά στελέχη και διανοούμενοι του προοδευτικού αριστερού κινήματος έχασαν τη ζωή τους. Τελικά, το 1988 οι κουρδικές οργανώσεις ενώθηκαν και ίδρυσαν το Μέτωπο Κουρδιστάν Ιράκ. Σε αυτό αρχικά συμμετείχαν:
1. Δημοκρατικό Κόμμα Κουρδιστάν (PDK)
2. Πατριωτική Ένωση Κουρδιστάν (PUK)
3. Σοσιαλιστικό Κόμμα Κουρδιστάν Ιράκ {PSK-Irag)
4. Κομμουνιστικό Κόμμα Ιράκ -Οργάνωση Κουρδιστά\ (Κ.Κ. Irag)
5 .Δημοκρατικό Λαϊκό Κόμμα Κουρδιστάν Ιράκ (PGDK-Irag)
6. Σοσιαλιστικό Κόμμα Κουρδιστάν (PASOK)
Αργότερα προστέθηκαν και οι οργανώσεις:
7.Δημοκρατικών Κίνημα Ασσυρίων
8. Κόμμα Εργαζομένων Κουρδιστάν
Ως στόχος του Μετώπου ορίσθηκε ο εκδημοκρατικός του Ιράκ και η δημιουργία ομόσπονδου κουρδικού κράτους εντός του Ιράκ. Ήταν η πρώτη φορά που προτάθηκε ως λύση η ομοσπονδία.
Μετά την ίδρυση του Μετώπου, οι δραστηριότητες των Κούρδων, στον πολιτικό τομέα αλλά και στο πεδίο της μάχης πολλαπλασιάσθηκαν. Το 1.988, το Μέτωπο απελευθέρωσε πολλές περιοχές και πόλεις από τις ιρακινές δυνάμεις. Τότε, στις 16 Μαρτίου 1988, η ιρακινή αεροπορία βομβάρδισε την πόλη Χαλέπτσε με χημικά όπλα.
Επτά χιλιάδες άμαχοι σκοτώθηκαν, 10.000 τραυματίσθηκαν και πάμπολλα δύσμορφα παιδιά γεννήθηκαν στη συνέχεια. 0 βομβαρδισμός καταχωρήθηκε στην Ιστορία ως η βαναυσότερη επίθεση σε άμαχο πληθυσμό μετά τον βομβαρδισμό της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι. (0 στρατός του Σαντάμ Χουσείν είχε και στο παρελθόν επιτεθεί με χημικά όπλα σε Κούρδους, αλλά σε πολύ μικρότερο εύρος.) Διεθνείς οργανισμοί, όπως ο ΟΗΕ και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, κατάγγειλαν επίσημα το Ιράκ για τη χρήση χημικών όπλων. Την ίδια περίοδο, ο υπουργός Εξωτερικών Ταρέκ Αζίζ δήλωνε: «Έχουμε δικαίωμα να χρησιμοποιούμε κάθε όπλο για την άμυνα της πατρίδας μας».
Τζεμίλ Τουράν Cemil Turan Bazidi
Οι ΗΠΑ και άλλα κράτη της Δύσης δεν αντέδρασαν με τον πρέποντα τρόπο σε αυτήν τη μεγάλη χημική καταστροφή και γενοκτονία. Η Σοβιετική Ένωση, αραβικά κράτη και η Τουρκία διέψευδαν επιμελώς τη χρήση χημικών όπλων από την ιρακινή κυβέρνηση. Όταν, όμως, το Ιράκ απείλησε με χημικές βόμβες το Ισραήλ στη διάρκεια του Πολέμου στον Κόλπο, η Δύση αντέδρασε. θυμήθηκε και έβγαλε από τα συρτάριά της τις φωτογραφίες από την ανθρώπινη τραγωδία στο Χαλέπτσε και τις διοχέτευσε ευρέως στον δυτικό Τύπο.
Στις 20 Αυγούστου 1988, τερματίσθηκε ο δεκάχρονος πόλεμος Ιράν-Ιράκ.
Μετά το πέρας του πολέμου, όλες οι ιρακινές δυνάμεις συγκεντρώθηκαν στο Κουρδιστάν. Επιτέθηκαν στις κουρδικές περιοχές με σύγχρονα όπλα που είχαν προμηθευθεί από τις ΗΠΑ και τη Σοβιετική Ένωση στη διάρκεια του πολέμου εναντίον του θεοκρατικού ισλαμικού Ιράν. Μάχες μέχρις εσχάτων έγιναν και οι απώλειες ήταν σημαντικές και για τις δυο πλευρές. Ο Σαντάμ χρησιμοποίησε ξανά την απειλή του χημικού πολέμου εναντίον του άμαχου πληθυσμού -και εκ των υστέρων αποδείχθηκε ότι χρησιμοποίησε ξανά χημικά όπλα σε μικρότερη έκταση. Μόλις 100.000 κατάφεραν να περάσουν τα σύνορα της Τουρκίας και άλλοι τόσοι να διαφύγουν στο Ιράν.
Οι επιθέσεις του ιρακινού στρατού δεν σταμάτησαν. Ο Σαντάμ Χουσείν είχε θέσει ως στόχο την αλλαγή του δημογραφικού χάρτη και ήταν αποφασισμένος να εξαφανίσει το κουρδικό στοιχείο με κάθε μέσο. Πόλεις όπως η Καλέντζι με 120.000 πληθυσμό και η Ράνια κατεδαφίσθηκαν ολοκληρωτικά. Σε έκθεση της γερμανικής οργάνωσης Medico Interhational το 1990, αναφέρεται ότι «0 πόλεμος στο Κουρδιστάν (με μικρά διαλείμματα ειρήνης) συνεχίζεται για 30 χρόνια. Η φυσική καταστροφή στη χώρα είναι ανεπανόρθωτη. Δεν έχει μείνει ίχνος από τα 5000 χωριά».
Στη διάρκεια του Πολέμου στον Κόλπο, οι συγκρούσεις συνεχίσθηκαν. Μετά το πέρας του πολέμου, οι υποσχέσεις των συμμαχικών δυνάμεων οδήγησαν τους Κούρδους σε γενική εξέγερση. Οι ιρακινές δυνάμεις επιτέθηκαν για άλλη μια φορά σύσσωμες στο Κουρδιστάν. Οι Δυτικοί ένιψαν τας χείρας τους. Περισσότεροι από 1,5 εκατ. Κούρδοι αναγκάσθηκαν να τραπούν σε φυγή στα αφιλόξενα βουνά του Κουρδιστάν. Για αρκετούς μήνες, παρέμειναν εγκλωβισμένοι υπό απελπιστικές συνθήκες στα σύνορα με την Τουρκία και το Ιράν. Τα δυο κράτη εκμεταλλεύθηκαν την τραγωδία. Πολύ συχνά εμπόδιζαν να περάσει από τα εδάφη τους η ανθρωπιστική βοήθεια που έστελναν μη κυβερνητικές οργανώσεις ή προχωρούσαν σε κατάσχεση της.
Το δράμα των Ιρακινών Κούρδων ήρθε για τους Δυτικούς σα «φυσική» συνέχεια του Πολέμου στον Κόλπο. Έτσι τα δυτικά ΜΜΕ πρόβαλαν την ανθρωπιστική τραγωδία στο πλαίσιο ενός «δικούς τους πολέμου». Αποτέλεσμα ήταν η διεθνής κοινή γνώμη να ευαισθητοποιηθεί και οι συμμαχικές κυβερνήσεις να αναγκασθούν στη συνέχεια να τηρήσουν έως ένα σημείο τις υποσχέσεις τους απέναντι στους Κούρδους. Έτσι, δημιουργήθηκε η ζώνη προστασίας του κουρδικού λαού στο 360 παράλληλο, με απαγόρευση πρόσβασης για τα ιρακινά αεροσκάφη και τις ιρακινές χερσαίες δυνάμεις. Οι Κούρδοι αντάρτες έθεσαν υπό τον έλεγχό τους όλο το Κουρδιστάν, εκτός από τις πόλεις Μοσούλη, Κερκιούτ και Χάνεκεν. Αυτές παρέμειναν υπό ιρακινό έλεγχο. Την 1η Ιανουαρίου 1992, εγκαινίασε τις εργασίες το Κοινοβούλιο του Κουρδιστάν Ιράκ προκειμένου να προετοιμάζει τις πρώτες ελεύθερες εκλογές.
Τζεμίλ Τουράν Cemil Turan Bazidi
Στις 19 Μάιου 1992, έγιναν οι πρώτες ελεύθερες, γενικές εκλογές στην ιστορία όλου του Κουρδιστάν με την παρουσία διεθνών παρατηρητών. Το κουρδικό Κοινοβούλιο ανέδειξε την 1η επίσημη κουρδική κυβέρνηση που στη συνέχεια καθόρισε τη μορφή και το όνομα του νέου κράτους: «Ομόσπονδο Κουρδικό Κράτος». Τα κουρδικά κόμματα σε όλα τα τμήματα της ιστορικής γης θεώρησαν την ίδρυση του κράτους ιδιαιτέρως θετική εξέλιξη – ένα ενθαρρυντικό προηγούμενο για την ίδρυση αντιστοίχων κρατών και στα άλλα τμήματα του Κουρδιστάν. Επόμενη επιθυμία των Κούρδων ήταν η δημιουργία συνομοσπονδίας με το Ιράκ. όμως – αν και οι διεθνείς παρατηρητές δήλωσαν ότι δεν υπήρξε βία και νοθεία στις εκλογές – ο Σαντάμ Χουσεΐν κατηγόρησε τη Δύση για εσκεμμένη διάλυση της χώρας του και εμπαιγμό του ιδίου προσωπικά. Από την άλλη πλευρά, το ΡΚΚ ισχυρίστηκε ότι επρόκειτο για μια κυβέρνηση μαριονέτα που είχαν φτιάξει οι Αμερικανοί και οι πολέμιοι του αγώνα του. Έτσι, το ΡΚΚ κήρυξε τον πόλεμο εναντίον της κουρδικής κυβέρνησης με το επιχείρημα ότι στρέφεται εναντίον του – κι αυτό παρ’ όλο που ένα σημαντικό κομμάτι των ανταρτών του ΡΚΚ συνεχίζει να βρίσκει καταφύγιο στο Κουρδιστάν-Ιράκ. Η κουρδική κυβέρνηση αρνήθηκε να εμπλακεί σε έναν, όπως η ίδια τον χαρακτήρισε, εμφύλιο πόλεμο και περιορίστηκε στην άμυνα. Παρ’ όλα αυτά, στη διάρκεια αυτών των συγκρούσεων σκοτώθηκαν πολλοί αντάρτες του ΡΚΚ και αιχμαλωτίστηκαν περισσότεροι από 1.000. Αλλά και τα γειτονικά κράτη είχαν ενοχληθεί από την κουρδική κυβέρνηση. Φοβούνταν το «κακό παράδειγμα» για τα τμήματα του Κουρδιστάν που κατέχουν. Έτσι, εξαπέλυσαν χιλιάδες πράκτορές τους που διείσδυσαν στο Ιρακινό Κουρδιστάν και προκάλεσαν με προβοκάτσια πόλεμο μεταξύ του PDK του Μασούντ Μπαρζανί και του PUK του Τζαλάλ Ταλαμπανί. Η σύγκρουση ήταν μοιραία. Η κυβέρνηση διαλύθηκε και το Κουρδικό Κοινοβούλιο διέκοψε τη λειτουργία του.
Τζεμίλ Τουράν Cemil Turan Bazidi
Κι αν στην περίπτωση της Κροατίας και της Σλοβενίας η διεθνής κοινότητα αναγνώρισε σε ελάχιστο χρονικό διάστημα τα νεότευκτα κράτη. Δεν έκανε το ίδιο με το Ομόσπονδο κουρδικό κράτος. Από τότε που διαλύθηκε το Κοινοβούλιο, το κουρδικό κράτος υφίσταται ουσιαστικά στα χαρτιά, χωρίς να μπορεί να διαφυλάξει τη ζωή των Κούρδων. Μοναδική «ασφάλεια» αποτελεί η ζώνη αποκλεισμού πτήσεων που δεν επιτρέπει τους βομβαρδισμούς του Ιράκ. (Μετά τον Δεκέμβριο 1998, από τότε που ξεκίνησαν οι βομβαρδισμοί στις ζώνες απαγόρευσης πτήσεων, Αμερικανοί και Βρετανοί βομβαρδίζουν κάτω από τη ζώνη του Ιρακινού Κουρδιστάν.) Συγχρόνως, η Τουρκία και το Ιράν συνεχίζουν να απειλούν και επιτίθενται κατά περιόδους στο Κουρδιστάν-Ιράκ. Οι ένοπλες δυνάμεις των δυο κρατών εφευρίσκουν διάφορες δικαιολογίες για να εισβάλλουν. Τα θεσμικά όργανα που δημιουργήθηκαν το 1992, αν και τελούν εν υπνώσει ανησυχούν πάντα την Τουρκία, το Ιράν και τη Συρία. Οι υπουργοί Εξωτερικών των τριών κρατών και κυβερνητικά κλιμάκια συναντώνται συστηματικά κάθε χρόνο για να συζητήσουν τις εξελίξεις στο Κουρδιστάν-Ιράκ και τα άλλα τμήματα του Κουρδιστάν.
Πλέον, οι Κούρδοι στο βόρειο Ιράκ ζουν υπό διπλό αποκλεισμό Αυτόν που έχει επιβάλει ο ΟΗΕ – και εφαρμόζεται για όλο το Ιράκ– και τον άλλον που έχει επιβάλει το Ιράκ. Όμως και τα κόμματα που προαναφέραμε κάνουν κάποια ουσιώδη λάθη. Δεν έχουν καταργήσει το φεουδαρχικό σύστημα στην κοινωνική δομή του Κουρδιστάν με αποτέλεσμα να επηρεάζεται αρνητικά η πολιτική και κομματική συμπεριφορά τους. Πολλές φορές, συγκρούσεις έχουν προκληθεί μεταξύ κομμάτων, διότι έχουν διαφωνήσει οι ευρείες οικογένειες που τα ελέγχουν. Από την άλλη πλευρά, η γεωγραφική φυσιογνωμία και η θέση του Κουρδιστάν-Ιράκ ωθεί τα ίδια κόμματα να συνάπτουν σχέσεις με γειτονικά κράτη –κάποιες φορές χάνοντας την αίσθηση του μέτρου. Σε καμία περίπτωση, όμως, τα κόμματα που έχουν πρόσκαιρα συμμαχήσει με κυβερνήσεις του ενός ή του άλλου κράτους, δεν έχουν προδώσει τον σκοπό τους. Είναι βαθιά πατριωτικά κόμματα με μοναδικό στόχο την ανεξαρτησία του Κουρδιστάν.
Τζεμίλ Τουράν Cemil Turan Bazidi
Για πολλά χρόνια, τα δυο μεγαλύτερα κόμματα PDK και ΡUK βρίσκονταν σε εμπόλεμη κατάσταση – αν και είχαν κατά καιρούς κηρύξει κατάπαυση του πυρός. Το φθινόπωρο του 1998, ύστερα από παρέμβαση των ΗΠΑ, της Βρετανίας και της Γαλλίας, υπέγραψαν τελικά στις ΗΠΑ συμφωνία, με την οποία δεσμεύτηκαν σε κατάπαυση του πυρός, επαναλειτουργία του Κοινοβουλίου και διεξαγωγή εκλογών. Την 1η Ιανουαρίου 1999 το Κοινοβούλιο άνοιξε και πάλι τις πόρτες του, προσωρινή κυβέρνηση συγκροτήθηκε και όλα ετοιμάζονται για τις νέες γενικές εκλογές την 1η Ιουλίου 1999.