بنازم نازنینی ڕا که شد از عکس ڕخسارش
عیان زینسان گلی صد دل کشد قلاب هر خارش
ز اوراقش دو صد یاقوت ڕمانی بود در کف
شده هر قطره شبنم بر جبین لولوی شهسوارش
دم از لعلش زدن محض پشیمانی است نادانی
همین کافی است باشد نسبتی با ڕوی دلدارش
شده پیراهن فیروزه اش صد پاره و آری
همیشه بدر کامل با کتان اینست کردارش
چه نقش است اینکه نقاش ازل بنمود در گلشن
هزاران آفرین بر ڕشحه کلک گهربارش
ز استغنای خوبی با لب صد خنده می آید
به ڕنگ حور و بوی نافه آهوی تاتارش
نماید چون به بازار لطافت ڕوی، می بینی
زلیخاوش به جان صد یوسف مصری خریدارش
درین موسم زمام اختیار آن کس به کف دارد
که نبود فرق پیش اهل دل با نقش دیوارش
نظر بازی نزیبد خالدا جز با دلارامی
بود پروانه وش شمع و چو گل بلبل گرفتارش
#مەولانا خالیدی نەقشبەندی# [1]