باخچێوە بېگەرد
نویستەی: میرزا ئۆلقاڎری پاوەی
بەشۍ چواردەهەمە

میرزا ئۆلقاڎر باس جە خەلق و حەزرەتو ئادەمی(عەلەیی سەلام) کەرۊن: سەرەتاو ئامای پەی دنیاو هەستی، باس جە پروسەکەیش کەرۊن. ئامۊشۊ مەلائېکەتەکا پەی سەرو زەمینی، پەی بەردەی خۊڵەو زەمینی و گفتوکۊ میانو مەلائېکەکا و زەمینی:
هەر جە ڕۊی ئەزەڵ، تا ڕۊی عەرەسات
بەر سەفا، سەفا، موحەمەد سەڵەوات
کارسازی کارزان، دەهەندەی بېباک
مەیل کەرد بسازۊ، ئادەمی، جە خاک
ببۊ بە بابای ئەنبیاهان گشت
وە باقی مەخلووق، فیرقەی زیبا و زشت
فەرما، میکائیل، تۊ وېت ڕاهیی بەر
شۊ وە سەر زەمین، مشتێ خاک باوەر
میکائیل لوا، زەمین وە زەمان
واتش: خالقت، خاکش فەرماوان
چۊ پەی مشتێ خاک، وەنەت مەوازۊ
بەو خاکە، جەستەی، ئادەم مەسازۊ
زەمین دا جواب: وات خاکم نییەن
ئاخەرین، جانم، وەیتەورە، دییەن
دیت وە مەعسییەت، چېش ئاما پېشان
خوڎاوەند غەزەب، سەڎ جار گرد لېشان
نوتفەی ئادەمیچ، وە نافەرمانی
موقەسیر مەبان، چوون قەومی جانی
منیچ چەنیشان، وە چاری ناچار
مەبۊ بسۊز و وە شەرارەی نار
سەرفی نەزەر کەر، تۊ جەی سەفا و سەیر
تۊزی خاک نییەن، وەش ئامای وە خەیر.[1]