داستانۊ جەنگو مېیانو ئاسمانی و زەمینی
نویستەی: میرزا ئۆلقاڎری پاوەیی
بەشۍ سی و حۆتەمە

دمای ویس ساڵا، ئینجا دارو ساجی باڵاش کەرد، نووح فەرمانشدا بە بڕیەیۆ دارەکەی و ئاردەرەی موورەکاش پەی وەشکەردەی کەشتیەکەی:
سا (نووح) ئەمرش کەرد، فرزەندانی وېش
سێ نەفەر، بخار، یەک هەم مشارکېش
تیژ کەردەن، مەودای تېغی بۍ ئامان
شین وە بېخی دار، بەرزی بێ سامان
بڕیشان، دەردەم، هەم ئاوەردشان
جە سەر، تا بە وار، قەڎ قەڎ، کەردشان
تا یەک دوو هەفتە، هەوای گەرم و سەرد
خاستەر جە کبریت، هەوا، خشکش کەرد
بەعد، ئوستادان، پەرێ تاشای دار
جە سەحرای کووفە، دەس بەردەن پەی کار
جوبرەئیل تەرتیب، نیشان، دا، پېشان
دەردەم، مەشغووڵ بین، بە موشار کېشان
هەر موورێ کەردەن، وە چل تەختەی ساف
هەر تەختە، چل زەرع، ئاڵای جەوهەر باف
هەزار مووری خاس، سازان، وە تەختە
باڵی جوبرەئیل، یەک یەک، لۍ کەفتە
جە وەقتی تاشای، ئەلواری کەشتیی
پەی یاگەی نەجات، ئەهلی بەهەشتی
ئەشرافی قەومان، ئامان، مەویەردەن
یەکسەر، گشت، وە نووح، ڕېش خەند مەکەردەن
مدان بەو حەزرەت، چەند تیرو تانە
مەواتشان، نووح، بییەن دېوانە
نە تۊفەن، نە ئاو، نە تۊفانی سەخت
کەشتی، مەسازۊ، بە وەقت و بۍ وەقت
غەرەز، وە تەعلیم، ئەخی جوبرەئیل
ئوستادان، تەمام، کەردشان، تەعجیل
وە حوکمی فەرمان، قادری بۍ فەرد
نووح، بە دوو ساڵە، کەشتی تەمامکەرد.[1]