داستانۊ جەنگو مېیانو ئاسمانی و زەمینی
نویستەی: میرزا ئۆلقاڎری پاوەی
بەشۍ چلەمە
دمای مۊچیاری حەزرەتو نووحی پەی خەڵکەکەی، هەکە تۊفانە گۆرەکە نزیکەن، بەعزێشان سوارۍ کەشتیەکەی نەبیۍ و لاساریېشان کەردۍ، واتشان: گەر دەشت و سارا پەڕ بۊ ئاوی، ئېمە ملمۍ سەرو ئا کەشا:
وات من جە تۊفان، نەداروو ئەندۊ
ئاو مەیۊ وە دەشت، من مەشووم وە کۊ
فائېڎەش نەبی، هەرچی نووح کەردش
مەوجی ئاو ئاما، جە ناگاه بەردش
نووح لەرزا، جە قەهر، پادشای غەففار
عەرزش کەرد، واتش: یا پەروەردگار
وەعدەی نەجات دای، پەرێ ئەهلی من
تەبعەی مەخسووس، ئەهلی بەیتی من
ئاخر، ئەو فەرزەند، ئەتباعی منەن
گومڕای ئەهلی بەیت، ئەنواعی منەن
غەیرەز جە نووح وېش، سێ نەفەر فەرزەند
چوارە زەوجەشان، شۊخ و دڵپەسەند
باقی هەفتاد و دوو تەن، موسوڵمان
گرۊی شەرع و وەرع، جە ئەهلی ئیمان
گرد شین نە کەشتیی، مەرتەبەی باڵا
بەستەن، پەی وېشان، سەیوان و ئاڵا
چن جینسی حەیوان، وەحشی و تیوور
دەواب، حەیوان، گرۊی مورغ و موور
هەر جفتێ چەنی نېر و ما، بەردش
یەکسەر، گرد، داخڵ، وە کەشتی کەردش
[1]