داستانۊ جەنگو مېیانو ئاسمانی و زەمینی
نویستەی: میرزا ئۆلقاڎرو پاوەی
بەشۍ هەشتا و پەنجەمە

حەلیمۍ، ئەڎاو دووەمەو محەمەدی، محەمەدش بەرد سەرو یاگەکېش، مەمەی ڕاسش نیا دەمش، ئاڎییچ لکاشەنەو شۊتش وارد، بەڵام وەختێ مەمەی چەپش، بەرد پەی دەمیش، محەمەد ڕووەش هۊرچەرخناو نەگېرتش، چونکم ئانە بەشەو ئاڎی نەبۍ، ئاڎ حەرام نمەوەرۊ.
بەردش وە جای خاو، سەیدی، سەروەر
شای قاپەقەوسەین، سالاری مەحشەر
حەلیم، نیگا کەرد، وە یەک فریشتە
جە سەر تا وە پا، نوور، پېدا وەشتە
یەک شوعلەی ئەنوەر، شەمعی شەریفە
یەک مەلائیکە، جیسمی لەتیفە
مەفتوون بی، دەرلاک، وە یەک ئیشارە
ئاوەردش وە بەر، نە تۊی گەهوارە
پەستانی ڕاسش، چوون شامی شەربەت
نیان، نە دەهان، فەرخندەی حەزرەت
سەرتاپای ئەندام، دەمارش، یەکسەر
گرد پەڕبیی، جە شیر، بە ئەمری داوەر
حەزرەت، هەم نۊش کەرد، شیری بۊ عەنبەر
خەیلێ شیرینتەر، جە شیری شەکەر
حەلیم پەستانی چەپش بەرئاوەرد
تا، ئیشارە دەم پاکی حەزرەت کەرد
سوورەت چەرخنا، ئیمتیناع کەرد، لېش
چوون توعمەی حەرام، هیچ دەم نەدا، لېش
مەعلووم، بۊ جەلای، مەعنی شکاوان
چوون ئیبن عەباس، وەیتەور فەرماوان
حەزرەت، بۍ مەئخەز، بۍ قانوون نییەن
هەر جە ڕووی تیفلی، عەدالەت بییەن
پەستانی چەپش، دەخڵ، نەکەردەن
یەقین، پەی شەریک، ئەو حازر کەردەن
حەلیمە ماچۊ: نەک جە گشت ئەوقات
شیر بکەردا نۊش، خواجەی کائینات
شام مەکەرد، مەخفەت، تا واڎەی نەهار
نەهارش مەکەرد، تا واڎەی ئېوار
نە عاجز مەبیی، نە مەبیی دڵگیر
نە مەکەردش وەڕک، نە مایېل بەشیر
هەر وەقت مەنۊشا، مەمکە، ڕاست مەوەرد
جە پەستانی چەپ، ئیعتیراز مەکەرد
وە پەستانی چەپ، خەندە مەکەرد پېم
ناعیلاج مەدام، وە فرزەندی وېم.[1]