داستانۊ جەنگو مېیانو ئاسمانی و زەمینی
نویستەی: میرزا ئۆلقاڎر و پاوەی
بەشۍ نەوەڎ و یەرەمە

دمای هەڕەشەکا کاهینەکەی بە کوشتەی محەمەدی، حەلیمۍ محەمەدش جە دەسو کاهینەکەیۆ ئەساو گېڵاوە پەی یانەی..
حەلیمە هۊرېزا، دەردەم وات فەوت
ئەی پیری مەخشووش، خەرەفیای فەرتووت
لېوەی بەڎکەلام، بەڎخووی بەڎچارە
تەنخوای محەمەد، تۊ کەران پارە
دەس بەرد، عەمامەش، جە سەر شەندەوە
حەزرەتش، جە دەس، کاهن سەندەوە
وە چن خەیاڵات، غایەلەو ئەندېش
حەزرەت یاونا، هەم وە یانەی وېش
چەو دما خوېشان، گرووی قەوم و فەرد
خەیلی سەرزەنش، حەلیمشان کەرد
واتەن: محەمەد، ڕمووزێ پېشەن
جە خەوفش، دایېم، دڵ وە ئەندېشەن
هەنووز، تا ئاسیب، ڕوو نەدان لېش
ببەرەش، وە لای قەوم و کاری وېش
ئاخېز کەرد، دەر لا، حەلیمەی عەرەب
حەزرەت سوار کەرد، وە پشتی مەرکەب
هاتفێ ئاما، نە چەرخی چەپگەرد
وات: جە بەنی سەعد، بەرەکەت کۊچ کەرد
نەکەردش مەدار، بەو دڵەی پەڕ غەم
تاکە دەروازەی، مەککەی موعەززەم
پەی قەزای، ساحیب، پا ئاوەردەوە
محەمەد، دەر لاد، پیا کەردەوە
جەو دما، حەزرەت، کەردەبۍ غافڵ
دیش لەکە ئەبرێ، سفید بیی نازڵ
نیگا کەرد، حەزرەت دیارش نییەن
شوعلەی بەدری نوور، ڕوخسارش نییەن
دەس کەرد بە فەریاد، بە شین و زاریی
ئەسرین چوون چەمەی، چەمان کەرد جاریی
مەپەرسا، جە خەلق، مەدا، بەسەردا
مەگېڵا بە دەو، بەو دەشت و دەردا.[1]