خوێنتاڵی مەلا! بە ڕیش و پەشم و جبەوە
ئەمڕۆشت لە دەست دەچێ بە بیری سبەوە
زۆر وشکی دەبی بە دەستەچیلەی ئاگر
فەرموو وەرە مەیخانە دەمێ تەڕ ببەوە
دستِ چو منی که جام و ساغر گيرد
حيف است که آن سبحه و دفتر گيرد
تو زاهد خشکی و منم عاسق تر
آتش نشنيدەام که در تر گيرد! [1]
#چوارینەکانی خەییام - هەژار#