ئەی بە تەلعەت ماهی کامیل، وەی بە حورمەت (ب) و (ت)
زلف داری همچو عنبر، لب چو (ش) و (ک) و (ر)
عیشوەیی چاوت، دەبا وەختی نیگەه سەد گیان و دڵ
قبله آزادگانی، ای صنم! با (ر) و (خ)
دڵ وەها ئاشوفتەیە شەوها لە قەیدی (م) و (و)
دردمندم، مستمندم تن گرفته (ت) و (ب)
(غەین) و (میم) گەر نەخۆی، جانا! لە دەستت دەر دەچم
دردمندان ڕا بباید (ط) و (ب) و (ی) و (ب)
بەزمی (ی) و (ا) و (ر) وەک جەننەتە بۆ (م) و (ن)
مطربان! با نای و بربط، با ڕباب و (دال) و (ف)
موددەعی دوورە منیش مەستم لە (و) و (ص) و (ل)
تا سحرگاهان نهاده (ل) و (ب) با (ل) و (ب)
(س) و (ا) و (ل) و (م) ئاگاهە بۆ کیزب و خیلاف
این غزل گفتست مسکین (س) و (ع) و (د) و (ی) [1]
#دیوانی سالم#
#سالم#