شەو و ڕۆژ بێ قەرارم ئەز لە عیشقی ڕوویی نەوگوڵها
دەکەم تەی چۆڵ و بەحر و بەڕ، بە ناڵین شیبهی بولبولها
به قید زلف پا بستم، منم مجنون عاقلها
(ألا أيها الساقي أدر کأسا و ناولها)
کە عشق آسان نمود اول، ولی افتاد مشکلها
لە وێنەی تۆ لە ڕووی دنیا نەهات و هەم نمی آید
لەبۆ عوششاقی دڵ مەحزوون حبیبی چون تو کی آید
لە نەسلی ئادەم و حەووا، کی چون تو نور چنین زاید
(ز بوی نافەای کآخر صبا زان طرە بگشاید
ز تاب جعد مشکینش چە خون افتاد در دل ها)
کسی که عاشق تو شد ز دین و دل که دست شوید
نه در دنیا نه در عقبی بجز تو کس نمی جوید
بجز تخم محبت در دل او هیچ نمیروید
(به من سجاده ڕنگین کن گرت پیر مغان گوید
که سالک بی خبر نبود ز ڕاه و ڕسم منزلها)
لە داخ و حەسرەتی جانان زیاد بوو میحنەت و دردم
لە دەوری شەمعی ڕوخساری وەکوو پەروانەمە هەر دەم
دەڵێم بۆ نێرگسی دەستم لە عەقڵ و دین و دڵ بەردەم
(مرا در منزل جانان چه امن و عیش، چون هر دم
جرس فریاد می دارد که بر بندید محملها)
لەوێ ڕۆژێ کە تۆ خوڵقای هەموو عالەم بە تۆ ماییل
دەکەم ئەرجوو و تەمەننایێ لە دەرگای تۆ وەکوو سائیل
چ موشتاقم ببینم ڕووی تۆ بێ پەردە و حاییل
(شب تاریک و بیم موج و گردابی چنین هایل
کجا دانند حال ما سبکباران ساحلها)
فیدایی قەددی نەو تەرزت، ڕوحی من ئەی شەهی نادر
کە تۆی خوڵقاند لە نووری خۆی، قەدیم و قەییووم و قادر
عەجەب نەقش و نیگارێکی لە ڕووی عالەم کە بووی زاهر
(همە کارم ز خودکامی بە بدنامی کشید آخر
نهان کی ماند آن ڕازی کزو سازند محفلها)
لە داخ و حەسرەتی جانان زەلیل و مات و گەردن کز
دڵم چون خانەیی زەنبوور و عەقرەب بوون لە سەریا چز
ئەلا ئەی ئەحمەدی کۆری زەلیل و خەستە و عاجز
(حضوری گر همی خواهی از او غائب مشو حافظ
متی ما تلق من تهوی، دع الدنیا و أهملها)
#ئەحمەدی کۆر# [1]