ئەڵێن کە وەختێک دایکم منی بوو
نامیە بێشکە هەروا زووبەزوو
مەمکی پڕ شیری خستە سەر دەمم
قەت غافڵ نەبوو لە دەرد و خەمم
شەو تا بەیانی بە دڵی پڕ خەم
وەنەوزی ئەدا لە لای بێشکەکەم
خۆی خەوی نەبوو، منی فێر خەو کرد
کە ڕایئەژەندم زوو بە دەستوبرد
لە پاش یەک ساڵەم تاکوو ئێوارە
دەستی ئەگرتم بە دارەدارە
ئەم پێ بۆ ئەوپێ هەنگاوی پێنام
فێر پێ گرتنی کردم سەرئەنجام
جا تۆخوا ئەبێ قەدری نەگرم!؟
چۆن لەبەر خاکی بەری پێی نەمرم!
هەر کەسێک ئەمەی لەبەرچاو نەبێ
لە خزمەت دایکیا تەواو پیاو نەبێ
ئەوە پێی ناڵێن هەرگیز بەشەرە
بە ڕواڵەت پیاوە، لە ناخا کەرە
هۆزانەوان: #قانع#
دیوان: #سروەی بەربەیان# [1]