زامدارم بێنە لامان الغياث
عاشقم سووتاوی جانان الغياث
چۆن بە لوقمان دێتە سامان الغياث
«درد ما را نیست درمان الغیاث
هجر ما را نیست پایان الغیاث»
تاری زوڵف تەیری دڵی کێشا کەمەند
لەشکری خاڵت منی هێنایە بەند
کێ وەکوو من وایە ئەمڕۆ موستەمەند
«دین و دل بردند و قصد جان کنند
الغیاث از جور خوبان الغیاث»
مەنع و لۆمەی من ئەکەن کورد و عەرەب
پێم ئەڵێن ئەم شێتە بێ عەقڵە و ئەدەب
بێ خەبەر لەم دڵبەرانەی خۆش لەقەب
«در بهای بوسه ای جانی طلب
می کنند این دلستانان الغیاث»
گوو بە یاڵی پەلکەشۆڕی چاوکلان
هەم یەهوودی، ڕیشەکانی کەرملان
خۆ گرفتارم لە ناو قال و قولان
«خون ما خوردند این کافر دلان
ای مسلمانان چه درمان الغیاث»
من لە داغ بێگانەکانی بەدئەسڵ
بەڵکوو تەوقی تەعنەمان لاچێ لە مل
هەڵمەتی مەردانە دەن ئەی کوردگەل
«داد مسکینان بده روز وصل
درد شب یلدای هجران الغیاث»
واعیزی ناشارەزای خاوەن حەسەد
تیری تەعنە و ئێشی لۆمە و زوانی بەد
داغ و دەردم زۆرە کاکە، بێ عەدەد
«هر زمانم دردی دیگر می رسد
زین حریفان بر دل و جان الغیاث»
کەس نەبێ وەک من زەلیل و دڵحەزەن
خوار و سووکی ناو ڕەفێقی ئەنجومەن
قانعیش سووتاوە ئەمڕۆ بۆ وەتەن
«همچو حافظ روز و شب بی خویشتن
گشته ام سوزان و گریان الغیاث»
هۆزانەوان: #قانع#
دیوان: #سروەی بەربەیان# [1]