(1286-1391)
درویش ایاز فرزند درویشقلی کرندی، بنا به مقدمۀ دیوانش که فرزندش عابدین خادمی که بر آن نوشته،وی در سال 1286 هجری در کرند متولد شده و تحصیلات خود را در همان شهر آغاز کرده و پس از درگذشت پدرش بجانشینی او در آرامگاه پیر موسی نشسته و به ارشاد و وعظ زوار اهل حق پرداخته و سراسر عمرش را در آنجا بسر برده تا در سال 1391 در 105 سالگی جهان را بدرود گفته و در جوار آرامگاه پیر موسی بخاک سپرده شده است.
از درویش ایاز اشعاری به زبان کردی که شامل غزلیات و قصاید و قطعات است بیادگار مانده که بسی نغز و دلنشین و شیرین است. از اوست:
شیرین زوانان، شیرین زوانان مرغم کفت و شون شیرین زوانان
و شرط و اقرار صاحب چوگانان تاویام نه کورۀ مساح مکانان
شاد بیم و جمال، شاد بیم و جمال شیم و دالهو شاد بیم و جمال
آوردیم دفتر نه هر چوار محال یاوایم و سراو سرچشمۀ زلال
یعنی: پرنده و مرغ روحم به دنبال یاران شیرین زبان افتاد، طبق شرط و پیمانی که در ازل با حق تعالی بسته ام، باید در کورۀ حق تعالی پخته شوم.
به دالاهو رفتم و به جمال آن پیر کامل شاد شدم،و از چهار گوشۀ اورامانات خبر آوردیم تا به سراب و آن چشمۀ زلال رسیدیم.
اشاره به مقام بابا یادگار و دیگر پیران اهل حق است که آرامگاهشان در اورامانات و ازراف دالاهو می باشد.