#Evîn Teyfûr#
Min di navbera her du tiliyên wê de xwe nixumandibû hev du. Çavekî min li ser her du ferên çavên wê bû û çavekî min jî, li nanê ku di arûnka firneçî de, dûman jê radibû. Ez nizam dê bê xeyalên wê bi ku ve
dihizirin? Dixwaze çi bike? Ma êdî dê min biguhêre, dê min bike berdêl û min bernede bêrîka xwe ya ku ji zû de ve qetiyaye!
***
Her sibeh, beriya ku tîrêjên rojê walîtiya xwe li wan kolanan belav bikira, wê her du bîbikên çavên xwe diherikand û bi rûyekî ku ji zû de ken lê miçiqî û ziha bibû, radibû. Bê ku tiştek bikira (nan bixwara, mal paqij bikira, cilên xweşik li xwe bikira, yan piçekî bikeniya) porê xwe ji paş ve girê dida, li her du zarokên xwe yên di ber de dinêrî û paşê li min jî dinêrî weke ku ez jî zarokekî wê bama, dihat li gel min, ez dixistim destên xwe, hinekî serê min di nav tiliyên xwe de difirikand û paşê ez berdidam bêrîka xwe. Ew bêrîka ku her roj min digot, îro dê min bike berdêl û bi xwe re venegerîne malê. Ne ji ber ku min hez nake, naaa! Lê tenê ji bo bikariba her du zarokên xwe têr xwarin bikira û ji mal derdiket û berê xwe dida fabrîqeya ku tê de dixebitî.
Pirî caran ez jî dihiziriyam bêyî ku hizrên xwe ji wê re parve bikim; bê ku çima ez nedikirim berdêla xwerineke xweş ji bo her du zarokên xwe…!? Ma ew qas ji min hez dikir an ez bextê xwe didîtim? Nizanim…
Di kolanên reşikî de, bi meşeke nîvrevî, her jinekê baxçeyê xwe rakiribû û ber bi fabrîqeyê ve diherikîn, da ku ji karê xwe dereng nemînin û zû dest bi kar bikin, belkî ku xwediyê fabriqeyê hinekî dilê wî bi wan bişewite û wan zû berde malê. Ew xwediyê bêdil ê ku ji zû de dilovaniyê ji dilê wî koç kiribû, ne tenê dilê wî lê ji dilê her zilamî. Tenê îşkence jê diteyisî.
Her dihîştin ew jin bêhtirî zilaman kar bikin û paşê di dawiya mehê de, pereyên xwe bêhtirî jinan bigirin. Nizanim, jina ku ez di bêrîka wê de qeflûkî mabûm û hevalên wê, her daxwaza heqê xwe dikirin lê tu kesî guh nedida wan. Her çiqas ku greva birçîbûnê girtin. Xwe ji kar sekinandin, lê tu kesî guh nedida wan û her tim heq û mafê wan dihat xwarin.
Her roj, her sibeh karkerên jin ên fabrîkeyê bi qerebelixekê derbasî hundirê fabrîqeyê dibûn û dest bi xebata rojane dikir. Rojekê jineke sipehî ku çavên wê gilover bûn, ji wan kome-jinên ku serê xwe di nav kar de xwar kiribûn de, bi dengekî bihêz û nîvtirsî got: ‘’Ma ne şermeke mezin e ku ev zilamên bi qam li ser alavên hêsan di rojê de tenê çend saetan bixebitin û em jî bi deh saetan li vir, bi destên xwe ye ku êdî xwîn tê de qediyaye, bixebitin!? Hûn çima bê deng in, ma heta kengî em ê derkevin kolanan daxwaza mafên xwe bikin û tu kes guh nade me? Ma heta ku dê ev belengazî li pey şopa me be û em li pey şopa peran bigerin û tu kes guh nede mafê me! Ka dev ji vî karî berdin, em jî biçin xwe fêrî van alavan bikin!’’
Lê hîn gotina xwe bi dawî nekiriye zilamekî bi ser de qîriya û jê re got:
-‘’Tu behsa kê dikî ey qeh…
– Behsa we dikim, sermezin.
-Sermezin û nezan hûn in. Ma qey ev alav hêsan e ku tu fêr bibî?
-Tu yê me fêr bikî.
-Ma jin û fêrbûn çi yê hev in, qey ker fêr dibin?’’
Bi gotina wî zilamî re, tofan di nav fabrîkeyê de rabû. Wekî tu bêjî çiyayan volkanên xwe teqandin, her jinekê şivên di destê xwe de hilgirtin û êrîşî ser zilam kirin û tiştek di wan de nehîştin. Wan zilaman bi zorê dikaribûn xwe ji nav lepên wan xilas bikin û ji fabrîqeyê birevin.
Piştî çûyîna wan, jina ku min xwe di bêrîka wê de nixumandibû, rabû çû li ser alavê da ku xwe fêr bike lê pê re xirab bû. Jin giştî bi hev keniyan û gotin: ‘’Carek didu em ê fêr bibin lê ya girîng, em daxwaza mafê xwe bikin û jê venegerin bes e zordestî û nezanî, bes e ji azar û bindestiyê re.’’
Hîna jin di nav geşedanên serhildana li dijî dîktatorî û koletiyê de ne, ew zilamên rûtirş hatin û deriyê fabrîqeyê bi ser wan de girtin. Hîna haya jinan jê tune bû, agir bi nav fabrîqeyê ket, ez nizanim ew agirê serhildanê bû yan agirê şewata çûyîna me bû?
***
Ya rast! Wê rojê min pê dizanî dê ew mêrên xwînmij xerabiyekê bikin. Min dizanî ew zilamên ku nezaniyê serê wan xwariye, dê nehêlin serkeftina wan serhildêran bidome. Ji min nepirsin bê çima ez bêdeng mam, min dixwest biqîrim, bang bikim û hawar bikim lê kêfa serkeftina ku temenê wê mirin be jî, parek ji ziman û dilê min xwaribû.
Ew jinên ku her ji bo belengaziyê dengê xwe bilind dikirin, şewata dilê wan gurtir dibû. Wê rojê ez jî di bêrîka delala xwe de dişewitîm, bêhna şewatê her tişt girtibû. Ji min nepirsin bê çawa min dikaribû xwe ji nav wî agirî xilas bikim? Ji ber ku wê rojê her jinekê li ber xwe dida, ez wê yekê nizanim dê bê çiqas jin li hundir bûn lê ez dizanim ku wê şewatê, şewata serhildanê di dilê her jinekê de gur kir, bi wê şewatê re her jinekê dev ji her tiştî berda û daxwaza mafê xwe û mafê jinên ku li ser destên xwînmijan hatine şewtandin kir. Na, min jî xwe bêdeng nekir ez ew perê hesinî ku her tim xwediyê min dixwest, min bike berdêl û pê nanekî têrxwarî ji zarokên xwe yên reben re bistîne, laşê min neşewitî, lê lekeya êş û şewata ku li ser rûyê min diteyîsî, dê reşiyek be li ser eniya mirovahiyê.[1]